تمرین استقامت
شهادتین را چه آسان و سریع می توان ادا نمود امّا…
پایداری بر این اظهار است که به عمری استقامت نیاز دارد. عمری تلاش برای ماندن بر سر آن شهادتی که گفتنش تنها چند ثانیه ای طول کشید آن هم ماندن عملی نه گفتاری!

استقامت جوهره ایمان است ماندنی راستین بر شهادت به ربوبیّت پروردگاری که به آن شهادت زبانی دادیم: (“انّ الذین قالوا ربّنا الله ثمّ استقاموا” آنان که گفتند خداوندگار ما الله است و سپس پایداری کردند …)
اگر چنان شد آنگاه به تحقّق نتیجه می رسیم که این مستقیمان را فرشتگان ندا دهند:
هیچ اندوه و هراسی نداشته باشید و بشارت باد بر شما به بهشتی که وعده داده شده بودید:
(“تتنزل علیهم الملائکه أن لا تخافوا و لا تحزنوا و أبشروا بالجنّة الّتی کنتم توعدون” فرشتگار بر آنان فرود می آیند که مهراسید و اندوهگین نباشید و به بهشتی بشارت دهید که بدان وعده داده شدید) …
این مأموریت عظیم تمرین نمی خواهد؟ شارژ روحی نیاز ندارد؟ تجدید و تمدید قوا نمی خواهد؟
“رمضان” کریم زمینه ساز این مأموریّت و تمرین این استقامت است…
تمدید و تجدید قوا برای سالی بلکه سالیانی ماندن عملی بر سر شهادتی است که فطرتمان بر آن نهاده شده است با امساک از طعام و امساک از گناه همه جوارح و اعضا و غوطه خوردن در عبودیت روزان و شبان و ساعاتی خوش با قرآن و نماز و ذکر و افتتاح و سحر و غنودن در فضای امید و انتظار فرج الهی…
راهیان رمضان کریم را یادآوری کنیم:
اگر برترین کار در شب های قدر ـ شبهائی برتر از هزار ماه ـ مذاکره العلم است شایسته است دانش خود و یاران را برای پایداری بر اعتقاد فراموش نکنیم و رمضان را فرصت تمدید و تجدید قوا کنیم تا پر توان تر از همیشه ناصر دین الهی باشیم و همین گونه بمانیم تا زمان آن “منصور” (این المنصور علی من اعتدی) برسد که تقاضای فرجش را هر لحظه این ماه فریاد کرده ایم…!

(رک : حسین پژوهش)