عمر مفید!
تنها سرمایه ما در این دنیا فرصت “عمر” ماست که با بهره برداری از آن، سرنوشت خود را رقم می زنیم.

“عمر مفید” نیز آن بخش از عمر ماست که توان این بهره برداری را داریم (زیرا بخش هائی از عمر که به کودکی و ناتوانی و پیری و خواب و بیماری می گذرد و قابل بهره برداری و عمل نیست).
این “عمر مفید” نیز به سرعت برق و باد می گذرد و هر لحظه صاحبش را به مرگ نزدیک تر می کند. پرسش نخست اینکه به چه معتقد شویم و چه کنیم و به کجا رویم و چه توشه ای برداریم و دل را به که سپاریم و کدام عمل را انجام دهیم و کدام مقتدی را برگزینیم و به کدام حزب و گروه رویم و … از پرسش های بنیادینی است که باید پاسخ دهیم. پرسش دیگر این است که چگونه بهره وری خود را افزایش دهیم تا با همین توان و فرصت بیشترین بهره وری را داشته باشیم؟ عاقلان علاوه بر عمر مفید، از خواب و استراحت و بیماری نیز با ذکاوت فرصت عمل می سازند. این را هم باید دانست که ما دو گونه عمل داریم: عمل نفسی و درونی (همچون نیت و سوء یا حسن ظن و رضا و ایمان و نفاق و …) و عمل جسمی و بیرونی (چون همه رفتارهای انسانها) که می توانیم به هر دو در پهنه عمر مجال بروز و ظهور دهیم. نکته دیگر اینکه لحظات عمر هم یکسان نیست. گاهی فرصت های طلائی در اختیار است که ارزش آن چندین برابر لحظات معمولی است مثل فرصت رمضان و دیگر ایام الله و لیالی قدر و اعیاد و … که بهره برداری از آنها نتایج مضاعف دارد.
کوتاه سخن، تذکاری است برای همگان و خویشتن خویش در بهره وری بهینه از این سرمایه تجدید ناپذیر و گرانبها و حسن استفاده از فرصت های زرین عمر و یادآوری شتاب بیشتر در استفاده از فرصت ها و حرص افزون تر برای ساختن آینده ای روشن تر و زیباتر و پیوند نا گسستنی با هادی عصر و خلیفه خدا و صاحب زمان در این دوران که عمر، تنها در پیوند با او و خدمتگزاری به آستانش معنا می یابد …

(رک: حسین پژوهش)