در طول دوران غیبت حضرت بقیة الله آن بزرگوار شیعیان را راهنمایی های فراوانی کرده است و در فتنه هایی که روی آورده آنان را دستگیری نموده است. یکی از فتنه های بزرگ دوران غیبت آن حضرت وقایع عصر زوال حکومت ۵۲۰ ساله بنی عباس است.

محدث نوری در کتاب گرانسنگ “نجم ثاقب” در باب هفتم داستان شصت و پنجم داستانی را یکی از غلامان حضرت عسکری علیه السلام نقل می کند که عمر وی بیش از ۴۰۰ سال بوده است و تا عصر فروپاشی دولت بنی عباس زنده بوده است. وی چنین می نگارد:
دو مجموعه نفیس نزد من موجود است که هر دو به خط عالم جلیل شمس الدین محمد بن علی بن حسن جبّاعی جدّ شیخ بهایی است … وی می نگارد: سید تاج الدین محمّد بن معیه حسنی – که خداوند بدو احسان کند – مرا خبر داد که پدرم قاسم بن حسن بن معیه حسنی – که خداوند از گناهان او در گذرد – مرا خبر داد که معمّر بن غوث سنبسی دو مرتبه به حلّه وارد شد یکی از آنها قدیم است که تاریخ آن را به تحقیق نمی دانم و دیگری دو سال پیش از فتح بغداد بود. من در آن هنگام هشت ساله بودم . وی بر فقیه مفید الدین بن جهم و مردمی که نزد وی رفت و آمد می کردند، فرود آمد و دایی با سعادت من تاج الدین بن معیه او را زیارت کرد و من با او همراه بودم و طفل هشت ساله بودم و او شیخی از مردان بلند قد بود و سنّ زیادی داشت و دو ساق او بسان چوبی بود و جز استخوان چیزی نداشت و بر اسب نجیبی سوار می شد. وی چند روز در حلّه ماند و می گفت که وی از غلامان حضرت ابا محمد حسن عسکری است و وی ولادت حضرت قائم علیه السلام را مشاهده کرده است. پدرم گفت: از شیخ مفید الدین بن جهم شنیدم که بعد از مفارقت او و سفرش از حله حکایت می کرد که او ما را به رازی خبر داد که اکنون ممکن نیست آن را اشاعه دهیم و گفتند که او شیخ را به زوال بنی عباس خبر داده بود. پس چون دو سال یا قریب آن بر این گذشت بغداد گرفته شد و مستعصم کشته شد و ملک بنی عباس منقرض گشت.