اگر اهل ایمان، به این نکته ی مهم متذکّر باشند و پیوسته یکدیگر را به هشیاری در برابر این مکر ابلیس لعین و البتّه سایر مکرهایش، توصیه کنند و هرگاه “ردّ پای شیطان” را در افکار خود و یا در روابط فی ما بین خویش یافتند، به جدّیت تمام به مقابله با آن بپردازندّ به حول و الهی و نصرت حضرت صاحب الامر أرواحنا فداه؛ تز مکر او امان خواهند یافت.
گرچه گفتنی است گفتنی است در این گونه از مقابله با شیطان، آن چه از هر چیز، کار ساز و مورد نیاز است “از خود گذشتن، از حقّ خویش فروآمدن، شوائب را از دل زدودن، در برابر همراهان فروتنی کردن و ظرف دل از از محسّنات و محبّت همان ها که از ایشان کدورت حاصل شده، انباشتن” است.

به این کلام امیرالمؤمنین علیه السلام توجّه کنیم که به کمیل فرمودند:
« … همانا این قلب ها به مثابه ظرف هایی هستند. پس بهترین آن ها پر ظرفیّت ترین آن هایت! …» (نهج البلاغه ، حکمت ۱۴۷)
به این سؤال بیاندیشیم که منظور مولا از ” پر ظرفیّت ترین قلب ها» چیست؟ یک قلب پر ظرفیّت چه خصویّاتی دارد و ارتباط آن با بحث این مقال چگونه است؟
چاره ی دیگر، به طوری که از کلام مکتبوب امام زمان علیه السلام، لستفاده می شود و به “اجتماع قلبوب” اشاره می فرمایند این است که همه ی دل ها باید به آن چه اشاره شد، همّت گمارند. پس هر یک نفر، باید به قلب خویش بنگرد و در اصلاح آن بکوشد و اگر نه چنین شد بر ماست حسرت کشیدن در عصر تاریک غیبت امام زمان.