پس از گريستن از ترس خداي تعالي نزديک‏ترين حالات است و جاي استجابت دعاها مي‏باشد، پس شايسته است که مؤمن با دعا کردن براي مولايش او را ياد کند تا اندکي از حقوق واجب آن حضرت را ادا کرده باشد.

و شاهد بر اين است آنچه در وسائل – ابواب قواطع الصلاة – از محمد بن علي بن الحسين – شيخ صدوق‏ قدس سره – به سندش از منصور بن يونس بزرج آمده که: از امام صادق‏ عليه السلام پرسيدم درباره کسي که در نماز واجب، خودش را به گريستن بزند تا اين‏که گريه کند [چه صورت دارد؟] فرمود: به خدا سوگند! روشني چشم است، و فرمود: اگر چنين حالي دست داد، مرا در آن حال ياد کن.
پوشيده نيست که اين امر، به خاطر آن است که امام زمان او بود و بر وي حق داشت، پس براي هر مؤمني شايسته است که اين را نسبت به امام زمان خودش عمل کند، تا با دل و زبان، حقّ آن امام‏ عليه السلام را ادا کرده باشد.