هجران، از شديدترين انواع شکنجه و فشار براي دوستان مخلص آن جناب است، از همين روي براي صبر و تحمل اين فشار در زمان غيبت، پاداش بسيار وعده فرموده ‏اند. روايات زیادی در اين باب وارد است، البته ترديدي نيست که جدّيت و اهتمام در دعا براي برطرف شدن عذاب و ناراحتي، فطري خردمندان است. و در بعضي از احاديث هست که: دل مؤمن از آنچه در زمان غيبت مي‏ بيند، آب مي ‏شود.

يکي از دوستان مناسب اين معني خوش سروده است:
قَدْ ذَأَبَ مِنَ الفِراقِ لَحْمِي وَ دَمِي – وَ اشْتَدَّ مِنَ الشَّوْقِ إِلَيْکُمْ أَلَمِي
کَمْ أَشْرَبُ غُصَّتِي بِدَمْعِي وَ دَمِي – کَمْ أَصْبِرُ يا لَيْتَ وُجُودِي عَدَمِي
گوشت و خونم از فراق آب شد، و از شوق شما دردم شديد شد.
چقدر اندوه و غصه‏ام را با اشک و خون بخورم، تا کي صبر کنم اي کاش نيست مي ‏شدم.
و از جمله ابياتي که در بعضي از اين سحرها به خاطرم افتاد در خطاب به حضرت صاحب الامر عليه السلام از درد هجران چنين است:
مِنْ هِجْرِکَ يا حَبِيبُ قَلْبِي قَدْ ذابَ – اُنْظُرْ اُنْظُرْ إِلَيَّ يَابْنَ الأَطْيابِ
إِنْ غِبْتَ لِذَنْبِنا فَتُبْنا تُبْنا – أَوْ خِفْتَ مِنَ العِدي فَما لِلأَحْبابِ
اَلجَوْرُ فَشا عَلَي الُمحِبِّينَ فَقُمْ – يا مُنْتَقِماً بِأَمْرِ رَبِّ الأَرْبابِ
از هجران تو اي حبيب دلم آب شد، اي فرزند پاکان به من نگاه کن.
اگر به خاطر گناهان ما غايب شده ‏اي که توبه مي‏ کنيم، توبه! يا از دشمنان ترساني پس دوستان چه کنند؟!
ستم بر دوستان شيوع يافت، بپاخيز اي انتقام گيرنده! به فرمان پروردگار همه.