از دعاهاي روايت شده؛ دعايي است که سيد بن طاووس‏ رحمه الله در کتاب ياد شده ضمن حديثي که غيبت حضرت مهدي‏ عليه السلام ذکر گرديده، چنين آورده: به امام ‏عليه السلام عرضه داشتم: شيعيان تو چه کار کنند؟ فرمود: «بر شما باد دعا کردن و انتظار فرج کشيدن…» تا آنجا که راوي گويد: عرضه داشتم: چه دعايي بکنيم؟ فرمود: مي‏گويي:

«اَللَّهُمَّ أَنْتَ عَرَّفْتَنِي نَفْسَکَ وَعَرَّفْتَنِي رَسُولَکَ وَ عَرَّفْتَنِي مَلآئِکَتَکَ وَ عَرَّفْتَنِي نَبِيَّکَ وَ عَرَّفْتَنِي وَلاةَ أَمْرِکَ. اَللَّهُمَّ لا آخُذُ إِلّا ما أَعْطَيْتَ وَ لا أَوقِي إِلّا ما وَقَيْتَ. اَللَّهُمَّ لا تُغَيِّبْنِي عَنْ مَنازِلِ أَوْلِيآئِکَ وَ لا تُزِغْ قَلْبِي بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنِي. اَللَّهُمَّ اهْدِنِي لِوِلايَةِ مَنِ افتَرَضْتَ طاعَتَهُ»؛
بار خدايا! تو خودت را به من شناسانيدي و فرستاده‏ات را به من معرفي فرمودي و فرشتگانت را به من شناسانيدي و پيغمبرت را به من شناسانيدي و واليان امرت را به من شناسانيدي. بار خدايا! من نمي‏پذيرم جز آنچه تو فرمايي و نپرهيزم جز از آنچه تو پرهيز داده‏اي. بار خدايا! از منازل دوستانت مرا دور مدار و دلم را پس از آن‏که هدايتم کرده‏اي منحرف مگردان. خداوندا! به ولايت کسي که اطاعتش را بر من واجب ساخته‏اي، هدايتم فرماي.

(رک: مکیال المکارم ؛ محمد تقی موسوی اصفهانی؛ ج۲)