محدث نبيل و عالم جليل، شيخ يوسف بحرينى در “لؤ لؤ” در ضمن احوال عالم محقق خبير، شيخ ابراهيم قطيفى، معاصر محقق کرکی (متوفای ۹۴۰ ق) رحمه الله نقل كرده است:
حجّت عليه السلام در صورت مردى كه شيخ او را مى شناخت، بر او داخل شد.
پس از او سؤال نمود: كدام آيه از آيات قرآنى، در مواعظ اعظم است؟
پس شيخ گفت: اِنَّ الّذين يُلْحِدُونَ فىِ اياتِنا لايَخْفَوْنَ عَلَيْنا اَفَمَنْ يُلْقى فِى النّارِ خَيْرٌ اَمَّنْ يَاءْتِى آمِنا يَوْمَ الْقِيامَةِ إِعْمَلُوا ما شِئْتُمْ اِنَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصيرٌ.
(كسانى كه در [فهم و ارائه‏] آيات ما كژ مى‏روند بر ما پوشيده نيستند. آيا كسى كه در آتش افكنده مى‏شود بهتر است يا كسى كه روز قيامت آسوده‏خاطر مى‏آيد؟ هر چه مى‏خواهيد بكنيد كه او به آنچه انجام مى‏دهيد بيناست.
پس فرمود: اى شيخ راست گفتى!)

آنگاه از نزد او بيرون رفت. پس شيخ از اهل بيت خود سؤال كرد كه: فلان بيرون رفت؟
پس گفتند: ما كسى را نديديم داخل شده و كسى را نديديم بيرون رفته باشد!

(نجم ثاقب؛ محدث نوری؛ باب هفتم؛ حکایت ۹۶)