اگر مطلبی به لحاظ اثر بخشی معنوی و کسب مراتب تقرّب الهی، امتیاز ویژه یافت، تردید نباید کرد که جولانگاه خاصّ شیطان لئیم لعین است. او که همه ی تجربه و هنر و سپاه خویش را به گمراه کردن فرزندان آدم (علیه السلام) گماشته و بر اضلال اهل ایمان سوگند خورده است، بی شک حسّاس ترین نقاط و بالاترین کسان را رصد می کند و شعله در خرمن آنان می افکند. ولی آن ها که اهل ایمان نیستند و دغدغه ی تقرّب به ولی الله را در سر ندارند، خود، سر به آستان شیطان نهاده اند و در امنیّت گمراهی به سر می برند.

شیطان که نیک می داند همدل شدن مؤمنان در بی کدورت شدن قلوب شیعیان نسبت به هم، آنان را به چه مرتبه ی عالی از کمال می رساند، بیشترین تلاش خود را در مغشوش کردن این حرم الهی، مصروف می دارد و به هر نحوی که بتواند، دل های شیعیان را نسبت به هم، آلوده می کند و از یکدیگر دورشان می سازد.
بد نیست به گذشته های دور و نزدیک نظری بیفکنیم تا “ردّ پای شیطان” را به عیان ببینیم. بسیاری از خاطرات شخصی و شنیده هایمان، تشکّل های فروریخته ی گروه هایی از اهل ایمان را، به یادمان می آورد. هرگاه جمعی مصمّم، گردهم می آیند تا حرکتی زیر بنایی و جریانی مستمر را در جهت احیای میراث اهل البیت علیهم السلام و امر دین، آغاز کنند، به اندک زمانی شائبه های قلبی شان، نسبت به یکدیگر، جوانه می زند و به عناوینی ظاهرا مستدل و پسندیده و در باطن، پوچ و بی ارزش، از یکدیگر فاصله می گیرند؛ رگ های گردن ها، در مسأله ی دین و ولایت، ستبر می شود و خون غیرت در عروقشان می جوشد و بدون خودآگاهی، به کنار زدن دیگری و تخطئه ی یکدیگر همّت می گمارند. کرارا دیده و شنیده ایم که گروه هایی از مؤمنان همدست، منشعب می شوند و مواضع متفاوت پیدا می کنند و تعاریفشان نسبت به اصول، تغییر می کند. در عرصه ی اجتماع، در کانون خانواده ها، در مناظرات علمی، در روابط پدر و فرزندی، در مشارکت های مالی و اقتصادی، در مؤسسلت فرهنگی و هیأتهای مذهبی، از این دسته افتراقات، فراوان رخ داده است.
از خود سؤال می کنیم این اتّفاقات مشابه، از کجا نشأت می گیرد؟ به خود نهیب می زنیم که آیا به حیلت های سنجیده و کارآمد شیطان توجّه داریم؟
او که نمی خواهد من و شما به امام زمان خود نزدیک شویم و خوش ندارد که دل هامان محلّ تابش انوار قدس الهی و اعمالمان از رجس و پلیدی به دور باشد و اجتماعاتمان متّفق و قلوبمان متّحد گردد، چه می کند؟ آیا ما از مکر شیطان و هواهای نفسانی خود غافلیم؟
این چنین است که هرگاه تنی چند از مؤمنان، آهنگ همکاری در امر دین و ولایت ائمّه علیهم السلام، ساز می کنند، شیطان بدون درنگ، اسباب اختلاف را در میانشان فراهم می کند که مباد، دلهای ایشان به هم درآمیزد و آن چه امام زمان علیه السلام، وعده داده، محقّق شود.
همان وعده ای که فرمود: «و اگر شیعیان ما که خداوند توفیق طاعت خویش را عطایشان فرماید، در وفا به پیمانی که بر عهده دارند، هم دل می شدند، برکت لقاء ما از ایشان تأخیر نمی افتاد و همانا سعادت دیدار ما با معرفت حقیقی و راستین نسبت به ما، به تعجیل نصیب ایشان می گردید …»