خواجه شمس‌الدین محمد بن بهاءالدّین حافظ شیرازی (حدود ۷۲۷ – ۷۹۲ هجری قمری)، شاعر بزرگ سده هشتم ایران (برابر قرن چهاردهم میلادی) و یکی از سخنوران نامی جهان است. بیش‌تر شعرهای او غزل هستند که به غزلیات حافظ شهرت دارند. او از مهمترین تاثیرگذاران بر شاعران پس از خود شناخته می شود. در قرون هجدهم و نوزدهم اشعار او به زبان‌های اروپایی ترجمه شد و نام او بگونه ای به محافل ادبی جهان غرب نیز راه یافت.
بیا که رایت منصور پادشاه رسید * نوید فتح و بشارت به مهر و ماه رسید
جمال بخت ز روی ظفر نقاب انداخت * کمال عدل به فریاد داد خواه رسید
سپهر دور خوش اکنون زند که ماه آمد * جهان به کام اکنون رسد که شاه رسید
ز قاطعان طریق این زمان شوند ایمن * قوافل دل و دانش که مرد راه رسید
عزیز مصر بر غم برادران غیور * ز قعر چاه بر آمد باوج ماه رسید
کجاست صوفی دجال چشم ملحد شکل * بگو بسوز که مهدی دین پناه رسید
صبا بگو که چها بر سرم در این غم عشق * ز آتش دل سوزان و برق آه رسید
ز شوق روی تو جانا بر این اسیر فراق * همان رسید کز آتش به برگ کاه رسید
مرو بخواب که حافظ ببارگاه قبول * ز ورد نیم شب و درس صبحگاه رسید
آخرین دیدگاه‌ها