نوروز و آمادگی
اگر نوروز، روزی نو در طبیعت و زندگی نیست، پس بگوئید از چه رو “نوروز” نام گرفته است؟!
روزی نوین است بخاطر حلول “بهار”ی خرم و زیبا از پس خزانی دیرپا و زمینی مرده و خشک …
آنکه “بهار” را منتظر است خانه را از هرچه سیاهی و غبار و آلودگی است می روبد تا بهار را با پاکی ملاقات کند و این معنی آمادگی است : آمادگی حقیقی در گرو فاصله گرفتن از تباهی و سیاهی و لحظه شماری برای در آغوش کشیدن بهاران است…

هر که نوروز را، روزی نو در جهان می خواهد خانه را از هرچه کهنگی و روزمرگی است پاک می کند تا شایسته حضور دوست شود و مقدم بهار را با عطر و سبزه و شیرینی پذیرا می شود.
این است فلسفه آنچه که در فرهنگ خود شنیده و خوانده ایم که اهل البیت علیهم السلام، نوروز را پاس داشته اند و فرموده اند: نوروز را گرامی بدارید که روز فرج ما خاندان نبوّت است…
ما را با بهاران، پیمانی است که هر روز آن پیمان و عهد را تازه می کنیم و بر آن پای می فشریم.
هر سال و همیشه بهاران را شائق و چشم به راه و هواداریم اما امسال بیشتر و بیشتر، چرا که خون مظلومان و منتظران را این گوشه و آن گوشه جهان می
بینیم که بر خاک ریخته می شود و فریادرسی نیست، حامی و پشتیبانی نه…
اشک یتیمان و همسران جاری و فریاد استغاثه بلند…
همچون هماره، فریادش می کنیم آن بهار مردمان و شادابی روزگاران را که هرچه زودتر فرارسد تا خزان و ستم را از جهان بروبد و خرمی و داد را جایگزین
نماید و زمین مرده رازنده و شاداب نماید:
السلام علیک یا ربیع الأنام و نضرة الأیّام (سلام بر بهار مردمان و خرّمی روزگاران) ….

(رک : حسین پژوهش)