در بحار به نقل از کشف الغمّه از طريق عامه روايت آورده از حذيفه که گفت: شنيدم رسول خدا صلي الله عليه و آله مي ‏فرمود: واي بر اين امّت از پادشاهان ستمگر که چگونه مي ‏کشند و فرمانبرداران را مي ‏ترسانند مگر کسي که اطاعت از آن‏ها را اظهار کند، پس مؤمن متّقي با زبان با آن‏ها تَصَنُّع و تظاهر مي‏ کند، و با دل از آن‏ها فرار مي ‏نمايد، پس هرگاه خداوند – عزّ و جلّ – بخواهد اسلام را با عزّت بازگرداند هر گونه ستمگر لجوج را در هم مي ‏شکند و او بر هر چه خواهد تواناست که امّتي را پس از فساد به صلاح آورد. آن‏گاه آن حضرت‏ صلي الله عليه وآله فرمود: اي حذيفه! اگر از دنيا به جز يک روز باقي نماند خداوند آن روز را طولاني خواهد کرد تا مردي از خاندان من حکومت يابد.

و در تحف العقول در سفارش‏هاي امام صادق ‏عليه السلام به مؤمن الطّاق آمده که فرمود: اي پسر نعمان! هرگاه در دولت باطل بودي با هر کس تقيّه داري با تحيّت برخورد کن، زيرا که هر کس متعرض دولت شود خود را به کشتن داده و هلاک کرده است، خداوند فرمايد: «وَ لا تُلْقُوا بِأَيْدِيکُمْ إِلَي التَّهْلِکَةِ»؛ [۱] و خود را به مهلکه و خطر در نيفکنيد… [۲]
و در غيبت نعماني به سند خود از اميرالمؤمنين ‏عليه السلام آورده که فرمود: همچون زنبور عسل در بين پرنده‏ ها باشيد که تمامي پرندگان آن را ناتوان انگارند، و اگر پرندگان بدانند چه برکتي در اندرون آن نهفته است با آن چنين رفتاري نکنند، با زبان‏ها و بدن‏هاي‏تان با مردم معاشرت نماييد و با دل‏ها و کارهاي‏تان از آنان برکنار باشيد. سوگند به کسي که جانم در دست اوست آنچه را دوست داريد نخواهيد ديد تا اين‏که بعضي از شما به صورت بعض ديگر آب دهان بياندازد، تا جايي که بعضي از شما بعض ديگر را دروغ پرداز شمارد، و تا آنجا که نماند از شما – يا اين‏که فرمود: از شيعه من – مگر همچون سرمه در چشم و نمک در غذا، اينک براي‏تان مثلي مي‏ زنم: هرگاه شخصي گندمي داشته باشد که آن را پاک و پاکيزه کند و در جايي قرار دهد، و مدّتي آن گندم در آنجا بماند، سپس بعد از مدّت زماني به سراغ آن برود و ببيند که به آن کِرم افتاده، پس آن گندم را بيرون آورد و تميز و پاک کند، و باز آن را به جاي اوّلش برگرداند، و مدّتي بر او بگذرد تا بار ديگر از آن بازديد کند، دوباره بيند تعداي کرم در آن واقع شده، پس آن کِرم‏ها را بيرون برد و گندم را پاک و تميز و به همان‏جا برگرداند، و همين طور اين کار را تکرار کند تا اين‏که مقدار کمي از آن گندم باقي بماند همچون گندم کميابي که کِرم به آن ضرري نمي ‏رساند، اين گونه شماها از هم تميز خواهيد يافت تا آن‏گاه که از شما باقي نماند مگر گروه کمي که فتنه هيچ گونه زياني بر آن‏ها نرساند. [۳]

(رک: مکیال المکارم؛ محمد تقی موسوی اصفهانی؛ جلد ۲)
—————————————————————————————
[۱] سوره بقره، آيه ۱۹۵.
[۲] تحف العقول، ۲۲۸.
[۳] غيبت نعماني، ۱۱۲.