محبوب نمودن او در ميان مردم: به جهت دلالت عقل بر اين‏که هر کس محبّتش واجب و نيکو است، سزاوار است او را محبوب نمود. و نيز دلالت مي‏ کند بر آن محتواي فرموده خداي تعالي در حديث موسي ‏عليه السلام که: مرا در ميان آفريدگانم محبوب ساز …. و به طور صريح بر آن دلالت مي ‏کند، آنچه در «روضه کافي» به سند خود، از حضرت ابي عبد اللَّه صادق ‏عليه السلام آورده که فرمود: خداوند رحمت کند بنده‏ اي که ما را نزد مردم محبوب نمايد و ما را در معرض دشمني و کينه‏ توزي آنان قرار ندهد. همانا به خدا سوگند! اگر سخنان زيباي ما را براي مردم روايت مي‏ کردند، به سبب آنان عزيزتر مي ‏شدند و هيچ کس نمي‏ توانست بر آنان وصله ‏اي بچسباند، ولي يکي از آنان کلمه‏اي را مي‏شنود، پس ده کلمه از پيش خود بر آن مي‏ افزايد. [۱]
و در مجالس صدوق‏رحمه الله به سند خود آورده، از امام صادق‏ عليه السلام که فرمود: خداوند رحمت کند بنده‏ اي را که مودّت مردم را به سوي ما کشاند و به آنچه مي ‏شناسند، با آنان سخن بگويد و آنچه را منکرند، واگذارد. [۲]

(رک: مکیال المکارم ؛ محمد تقی موسوی اصفهانی؛ ج۲)
———————————————————————————
[۱] روضةالکافي، ۲۲۹ ح ۲۹۳.
[۲] أمالي، ۶۱.