از آثار دعای بر فرج امام زمان علیه السلام در امان بودن از تشنگي قيامت است. چون وی از کساني خواهد بود که رسول خدا صلي الله عليه و آله آنان را سيراب مي ‏نمايد، چنان‏که در حديث پرچم‏هايي که روز قيامت بر آن حضرت وارد مي‏ شود، چنين آمده: رسول خدا صلي الله عليه و آله فرمودند: سپس پرچمي بر من وارد مي‏ شود که (افراد آن) رخسارشان از نور برق مي‏ زند، به آن‏ها مي ‏گويم: شما کيستيد؟ مي‏ گويند: ما اهل کلمه توحيد و تقوي از امّت محمّد مصطفي ‏صلي الله عليه و آله هستيم، و ماييم بازماندگان اهل حق، کتاب پروردگارمان را برگرفتيم و حلال آن را حلال و حرامش را تحريم نموديم، و ذرّيه پيغمبرمان ‏صلي الله عليه و آله را دوست داشتيم، و آنان را با همه وسائلي که براي خودمان به کار مي‏ برديم ياري کرديم، و در خدمت آنان با دشمنانشان جنگ نموديم. پس به آن‏ها خواهم گفت: بشارت باد شما را که منم پيامبر شما محمد و به تحقيق که در دنيا همين‏طور بوديد که گفتيد. سپس از حوض خودم به آنان آب مي‏دهم. آن‏گاه سيراب مي‏ روند و به يکديگر اظهار سرور و بشارت مي‏ کنند، بعد از آن داخل بهشت مي ‏شوند و تا ابد در آن جاودان خواهند ماند.
مي‏گويم: وجه دلالت اين‏که دعا از اقسام نصرت و ياري است، و نيز اين حديث بر مکرمت ديگري – که خلود در بهشت است – نيز دلالت دارد.

(رک: مکیال المکارم؛ محمدتقی موسوی اصفهانی؛ مترجم: مهدی حائری قزوینی)