از آثار دعای بر فرج امام زمان علیه السلام شفاعت او درباره هفتاد هزار تن از گنهکاران در روز قیامت است.

بر اين امر دلالت مي ‏کند روايتي که در بحار به سند خود از حضرت ابي عبداللَّه صادق‏ عليه السلام از پدرش از جدش از امير مؤمنان علي ‏عليهم السلام که فرمود: بهشت را هشت در است، از يک در پيغمبران و صديقين داخل مي ‏شوند، و از در ديگر شهدا و صالحين و از پنج در شيعيان و دوستان ما داخل مي‏ شوند، پيوسته بر صراط خواهم ايستاد. دعا مي‏ کنم و مي ‏گويم: پروردگارا! شيعيان و دوستان و ياران مرا و کساني که در دنيا از من پيروي کردند به سلامت بدار. پس از باطن عرش ندا مي ‏رسد: دعايت را مستجاب کردم و درباره شيعيانت شفاعت دادم. پس هر مرد از شيعيانم و کساني که از من پيروي کرده‏ اند و مرا یاري نموده و با آنها که با من سر جنگ داشته ‏اند به عمل يا قول جنگ کرده است در حقّ هفتاد هزار تن از همسايگان و نزديکانش شفاعت مي ‏کند. و از در ديگر ساير مسلمانان – کساني که شهادت لا إله إلاّ اللَّه را مي‏ گفته ‏اند و در دلشان ذره ‏اي بغض ما اهل البيت نبوده – داخل مي ‏شوند. [۱]
مي‏گويم: وجه دلالت اين‏که هر کس ولايت امير المؤمنين‏ عليه السلام را داشته باشد و آن حضرت را ياري کند و با جنگ کننده با آن حضرت – با فعل و قول – جنگ نمايد، شفاعتش در حقّ هفتاد هزار نفر قبول مي‏ شود، و مخفي نيست که دعا کردن در حقّ مولايمان صاحب الزمان‏ عليه السلام و خواستن فرج آن جناب از اقسام نصرت و ياري امير مؤمنان ‏عليه السلام به زبان است. زيرا که ياري حضرت حجّت‏ عليه السلام ياري پدر بزرگوارش مي ‏باشد، و چون حضرت صاحب الزمان – عجّل اللَّه فرجه الشريف – انتقام گيرنده از دشمنان و ستمگران نسبت به امير المؤمنين ‏عليه السلام است، پس هر آنچه در گرفتن اين انتقام مؤثّر باشد در اقسام نصرت آن حضرت داخل است، که از آن جمله دعا است.

(رک: مکیال المکارم؛ محمدتقی موسوی اصفهانی؛ مترجم: مهدی حائری قزوینی)
————————————————————————
[۱] بحار الانوار ۱۲۱:۸.