شهاب الدّین ابوالعباس احمد بن محمّد بن علی بن حجر هیثمی سعدی. در جامع ازهر قاهره فقه و اصول آموخت و قبل از بیست سالگی اجازه ٔ فتوی و تدریس گرفت . سه مرتبه به زیارت خانه خدا رفت و آخرین بار در ۹۴۰ ق. در آنجا متوطن گشت، از این رو وی را ابن حجر مکی نیز گویند. کتب بسیاری دارد ازجمله : “الصواعق المحرقة فی الرّد علی اهل البدع و الزندقة” و این کتاب چون در رد شیعه نگاشته شده است و نیز “الزواجر عن اقتراف الکبائر” و “الفتاوی الکبری الفقهیه” و جز آن.
وی در کتاب “الصواعق المحرقة” در آنجایی که از ائمه اهل بیت (علیهم السلام) نام می برد، بعد از شرح حال امام حسن عسکری (علیه السلام) می نویسد:
«باقی نگذاشت مگر پسرش “ابوالقاسم محمّد الحجّه” و سنّ او هنگام وفات پدرش پنج سال بود.
ولی در دنباله سخنان خود در همان کتاب می نویسد:
گفته شده که وی در مدینه پنهان شد و از نظرها غایب گردید و معلوم نشد به کجا رفت!
آخرین دیدگاه‌ها