دوست داشتن افراد کريم، در نهاد انسان‏ها نهفته و با فطرت آن‏ها آميخته است، و خردمندان بر رجحان بلکه لزوم دعا کردن برای کريم متّفق و متّحدند. فرق بين سخي و کريم اين است که سخي بعد از درخواست از او، چيزي مي‏ بخشد، ولي کريم پيش از درخواست مي ‏بخشد که در احوالات حضرت امام حسن‏ عليه السلام آمده که يکي از اعراب به خدمت آن حضرت آمد، هنوز هيچ سخني بر زبان نياورده امام مجتبي ‏عليه السلام فرمود: هرچه در خزانه هست به او بدهيد. بيست هزار دينار (يا درهم) در آن بود، آن‏ها را به آن شخص داد، آن اعرابي عرضه داشت: اي مولاي من نگذاشتي حاجت خودم را بگويم و مدح تو را بر زبان آورم؟ امام حسن ‏عليه السلام اين ابيات را بر او خواند:

نَحْنُ أُناسٌ نَوالُنا خَضِلٌ – يَرْتَعُ فِيهِ الرِّجالُ وَالأَمَلُ
تَجُودُ قَبْلَ السُّؤالِ أَنْفُسَنا – خَوْفاً عَلي مآءِ وَجْهِ مَنْ يَسَلُّ
لَوْ عَلِمَ البَحْرُ فَضْلَ نائِلِنا – لَفاضَ مِنْ بَعْدِ فَيْضِهِ خَجِلٌ
(ما مردماني هستيم که بخششمان با خرّمي و طراوت است؛ که مردان و آرزوهاي افراد از آن برخوردار مي‏ باشند. پيش از آن‏که از ما درخواستي شود مي‏ بخشيم؛ تا مبادا آبروي سؤال کننده برود. اگر دريا بازمانده بخشندگي ما را بداند؛ از پس امواج پر تلاطمش خجالت و شرم جاري مي‏ سازد.)
و احاديثي که بر کمال اين صفت در حضرت قائم ‏عليه السلام دلالت مي‏کند بسيار است، چه احاديثي که به لفظ عام آمده يا در خصوص آن حضرت وارد شده باشد، از جمله اين‏ که امام هر عصر، کريم‏ ترين و سخاوتمند ترين افراد زمان است، و اين‏که خُلق و خوي امام قائم ‏عليه السلام، خُلق و خوي پيغمبر صلي الله عليه و آله است و اين‏که آن حضرت خمس چيزهايي که در دست مخالفان است – از غنايم و امثال اين‏ها، در صورتي که از مخالفين خريداري شود – براي مؤمنين حلال و مباح گردانيده است تا ولادت و اموالشان پاکيزه گردد.
و در بحار از امام ابوجعفر باقر عليه السلام آمده که: چون حضرت قائم‏ عليه السلام بپاخيزد و به کوفه وارد شود، خداوند متعال از پشت کوفه هفتاد هزار صدّيق برانگيزد که از ياران آن حضرت باشند، و سرزمين‏هاي فتح شده عراق را به اهلش – که آن‏ها هستند – بازگرداند و در سال دوبار به مردم عطايايي مي ‏دهد، و هر ماه دو نوع روزي به آنان مي ‏بخشد و ميان مردم به مساوات عطا مي‏کند تا اين‏که نيازمند به زکات نخواهي يافت، کساني که زکات بر عهده دارند زکات خود را به نزد نيازمندان شيعيانش مي ‏آورند ولي آن‏ها نمي‏ پذيرند، پس زکات‏ها را در کيسه‏ها قرار داده و به در خانه‏هاي آنان مي‏ برند ولي آن‏ها از خانه خارج شده مي‏ گويند: ما را نيازي به درهم‏هاي شما نيست. (مجلسي گفته: حديث ادامه دارد تا آن‏جا که امام فرموده:) و اموال اهل دنيا نزدش جمع مي ‏شود، تمام اموال از درون و برون زمين، پس به مردم مي ‏فرمايد: بياييد به سوي آنچه به خاطرش رَحِم‏ها را قطع کرديد و خون‏هاي حرام را ريختيد و محرمات را مرتکب شديد، پس عطا و بخششي مي‏نمايد که هيچ کس پيش از او انجام نداده باشد. [۱]

(رک: مکیال المکارم؛ محمدتقی موسوی اصفهانی؛ مترجم: مهدی حائری قزوینی)
—————————————————————————————–
[۱] بحار الانوار ۳۹۰:۵۲.