از جهات موجب برای دعای بر فرج امام زمان علیه السلام جدا سازي آن حضرت‏ بين حق و باطل است. دليل بر اين معني روايتي است که در بحار از تفسير عياشي به نقل از عجلان ابوصالح آمده که مي‏ گفت: حضرت ابوعبد اللَّه صادق‏ عليه السلام فرمود: روزها و شب‏ها به پايان نمي‏ رسد تا اين‏که منادي از جانب آسمان ندا مي ‏کند: اي اهل حق! جدا شويد. اي اهل باطل! جدا شويد. پس هر کدام از ديگري جدا مي ‏شوند. راوي مي‏ گويد: عرض کردم: خدا حال شما را اصلاح کند! آيا پس از اين ندا باز هم اين‏ها به هم مخلوط خواهند شد؟ فرمود: خير، خداوند در کتاب خود مي ‏فرمايد: «ما کانَ اللَّهُ لِيَذَرَ المُؤْمِنِينَ عَلي ما أَنْتُمْ عَلَيْهِ حَتّي يَمِيزَ الخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّبِ»؛ [۱] (چنين نباشد که خداوند مؤمنان را بر اين حال که هستيد واگذارد تا اين‏که پليد را از پاکيزه جدا سازد.) [۲]

و در همان کتاب از امير المؤمنين‏ عليه السلام ضمن حديثي طولاني درباره وقايع زمان ظهور و خروج قائم‏ عليه السلام آمده: … و منادي در ماه رمضان از ناحيه مشرق، هنگام سپيده‏دم ندا مي‏ کند: اي اهل هدايت! جمع شويد. و يک منادي از طرف مغرب پس از ناپديد شدن سرخي شفق فرياد مي ‏کشد: اي اهل باطل! جمع شويد. و فرداي آن، هنگام ظهر رنگ خورشيد تغيير مي ‏کند و زرد مي‏شود، سپس سياه و ظلماني مي ‏گردد، و در روز سوم خداوند حقّ و باطل را از هم جدا مي‏ کند و «دابّة الارض» (جنبده زمین) خروج مي ‏نمايد و روميان تا «کهف جوانمردان» پيش مي‏ آيند، پس خداوند آن‏ها را از کهفشان با سگشان بر مي ‏انگيزاند، يکي از آن‏ها مليخا نام دارد و يکي ديگر خملاها، و اين‏ها دو شاهدي هستند که تسليم حضرت قائم ‏عليه السلام مي ‏باشند. [۳]
و از غيبت نعماني از ابان بن تغلب روايت شده که گفت: شنيدم حضرت ابوعبد اللَّه جعفر بن محمد عليهما السلام مي‏فرمود: دنيا به آخر نمي‏رسد تا اين‏که منادي از طرف آسمان ندا مي‏کند: اي اهل حقّ جمع شويد، پس آن‏ها در يک زمين قرار مي‏ گيرند. سپس بار ديگر ندا مي‏ کند: اي اهل باطل اجتماع کنيد، پس در يک زمين ديگر قرار مي ‏گيرند. عرض کردم: آيا مي ‏توانند اين طايفه در طايفه ديگر داخل شوند؟ فرمود: نه به خدا سوگند! و اين است فرموده خداي – عزّ و جلّ -: «ما کانَ اللَّهُ لِيَذَرَ المُؤْمِنِينَ عَلي ما أَنْتُمْ عَلَيْهِ حَتّي يَمِيزَ الخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّبِ». [۴] (چنين نباشد که خداوند مؤمنان را بر اين حال که هستيد واگذارد تا اين‏که پليد را از پاکيزه جدا سازد.)[۵]
مي‏گويم: به عبارت ديگري نيز بين حقّ و باطل جدا مي‏کنند، به اين‏که آن حضرت آنان را از چهره‏هايشان مي‏ شناسد. آن‏گاه دشمنانش را نابود می کند.

(رک: مکیال المکارم؛ محمدتقی موسوی اصفهانی؛ مترجم: مهدی حائری قزوینی)
——————————————————————————————
[۱] سوره آل عمران، آيه ۱۷۹.
[۲] بحار الانوار ۲۲۲:۵۲؛ تفسير عياشي ۲۰۷:۱.
[۳] بحار الانوار ۲۷۴:۵۲.
[۴] سوره آل عمران، آيه ۱۷۹.
[۵] غيبت نعماني: ۳۲۰.