از جهات موجب برای دعای بر فرج امام زمان علیه السلام مهماني آن حضرت است. در دارالسلام از قصص الانبياء نقل کرده که ابراهيم‏ عليه السلام را ابوالضيفان کنيه داده بودند، او چنان بود که ناهار و شام جز با مهمان نمي ‏خورد، و چه بسا يک فرسنگ يا دو فرسنگ و يا بيشتر راه مي‏رفت تا مهماني بيابد، و ضيافت او تا روز قيامت برپاست و همين شجره مبارکه ‏اي که خداوند تعالي مي ‏فرمايد: «يُوقَدُ مِنْ شَجَرَةٍ مُبارَکَةٍ»؛ [۱] از درخت مبارکي روشني مي ‏يابد.
اين ضيافت و مهماني، ضيافت به وسيله علوم و سنّت‏هاست [۲] که به وجود پيغعمبر و امام تا روز قيامت برپاست، و در زيارت روز جمعه چنين مي ‏خوانيم: «وَ أَنَا يا مَوْلايَ فِيهِ ضَيْفُکَ وَ جارُکَ»؛ (و من اي آقايم در اين روز مهمان تو و در پناه تو هستم). سيّد بن طاووس ‏رحمه الله در جمال الاسبوع پس از خواندن این دعای می گفته:
نَزِيلُکَ حَيْثُ مَا اتَّجَهَتْ رِکابِي – وَ ضَيْفُکَ حَيْثُ کُنْتُ مِنَ البِلادِ
هر جا که فرود آيم و راحله‏ ام به هر سوي که روان شود، بر تو وارد مي ‏شوم، و در هر کجا که از شهرها باشم، مهمان تو هستم.

در اين‏جا خوش دارم حديثي که بي ‏مناسبت با بحث ما نيست بياورم. در کتاب دارالسلام به نقل از مشکات طبرسي آمده: مردي به حضرت ابوالحسن امام هادي‏ عليه السلام عرضه داشت: چگونه است که ابودلف چهار هزار و يک قريه دارد؟ فرمود: شبي يک مؤمن نزد او مهمان شد، او ظرف بزرگي خرما – که تعداد خرماهاي آن چهار هزار و يک دانه بود – نيز به آن مهمان بخشيد، پس خداوند متعال به هر دانه خرما يک قريه به او عطا فرمود.

(رک: مکیال المکارم؛ محمدتقی موسوی اصفهانی؛ مترچم مهدی حائری قزوینی)
————————————————————————
[۱] سوره نور، آيه ۳۵.
[۲] شايد هم ضيافت مادّي و هم ضيافت معنوي باشد که هرچه به ما مي‏رسد به فيض وجود آن حضرت است. (مترجم).