از دعاهاي مهمّي که براي روا شدن حاجت روايت شده که مشتمل بر دعا براي تعجيل فرجِ آخرين امامان مي باشد و توسّل به آن حضرت، براي دفع هر نوع گرفتاري است.
در کتاب «جنّة المأوي» به نقل از کتاب «کنوز النجاج» شيخ طبرسي فضل بن الحسن صاحب تفسير آمده که گويد: دعايي است که حضرت صاحب الزمان – عليه سلام اللَّه الملک المنان – به ابوالحسن محمد بن احمد ابي اللّيث رحمه الله تعليم فرموده در شهر بغداد در مقابر قريش، و چنين بود که ابوالحسن به مقابر قريش فرار کرده و از ترس کشته شدن به آنجا پناهنده شده بود، پس به برکت اين دعا از کشته شدن نجات يافت. ابوالحسن مزبور گويد: آن حضرت عليه السلام به من آموخت که بگويم:
«اَللَّهُمَّ عَظُمَ البَلآءُ وَ بَرِحَ الخَفآءُ وَ انْقَطَعَ الرَّجآءُ وَ انْکَشَفَ الغِطآءُ وَ ضاقَتِ الأَرْضُ وَ مُنِعَتِ السَّمآءُ، وَ إِلَيْکَ يا رَبِّ المُشْتَکي وَ عَلَيْکَ المُعَوَّلُ فِي الشِّدَّةِ وَ الرَّخآءِ. اَللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلي مُحَمَّدٍ أُولِي الأَمْرِ الَّذِينَ فَرَضْتَ عَلَيْنا طاعَتَهُمْ فَعَرَّفْتَنا بِذلِکَ مَنْزِلَتَهُمْ فَفَرِّجْ عَنّا بِحَقِّهِمْ فَرَجاً عاجِلاً کَلَمْحِ البَصَرِ أَوْ هُوَ أَقْرَبُ يا مُحَمَّدُ يا عَلِيُّ اِکْفِيانِي فَإِنَّکُما کافِيايَ وَ انْصُرانِي فَإِنَّکُما ناصِرايَ يا مَوْلايَ يا صاحِبَ الزَّمانِ الغَوثُ الغَوثُ الغَوثُ أَدْرِکْنِي أَدْرِکْنِي أَدْرِکْنِي»؛
بار الها! فتنه و بلا بزرگ شد و مخفي بودن (امام عليه السلام يا راه چاره) سخت گرديد و اميد قطع گشت و پردهها بالا رفت و زمين با [همه فراخي] تنگ شد و آسمان رحمتش را بازداشت و اي پروردگار! شِکْوِه به درگاه تو است و در سختي و آساني تکيه و اعتماد بر تو. بار خدايا! پس بر محمد و آل محمد عليهم السلام درود فرست اولي الأمري که فرمانبرداري از ايشان را بر ما واجب ساخته اي و بدين وسيله منزلتشان را به ما شناسانده اي، پس تو را به حقّ آنان سوگند که بر ما گشايشي ده سريع و به زودي همچون يک چشم برهم زدن يا نزديکتر از آن، اي محمد! اي علي! مرا کفايت کنيد که البتّه شما مرا کافي هستيد و مرا ياري نماييد که به درستي شما ياور من مي باشيد. اي مولاي من! اي صاحب زمان! به فرياد رس! به فرياد رس! به فرياد رس! مرا درياب! مرا درياب! مرا درياب.
(رک: مکیال المکارم ؛ محمد تقی موسوی اصفهانی؛ ج۲)
آخرین دیدگاه‌ها