اعتدال
اعتدال در زندگی، منطبق بر فطرت انسانی است و افراط و تفریط، دو آفت آن.
انحراف از مسیر مستقیم، لغزش به چپ و راست را به دنبال دارد و گمگشتگی و سقوط را به همراه؛ هم فریفتگی مال و ثروت مذموم است و هم استقبال از فقر و سربار بر دیگران شدن.

هم پرخوری، نکوهیده است هم امساک تامّ. افراط و تفریط نکوهش و اعتدال ستایش شده است.
نه خسیس بودن پسندیده است نه آنقدر گشاده دستی که به احتیاج به دیگران بیانجامد.
لذّت بردن از زینت های الهی و رزق پاک که خدا برای بندگانش آفریده، مجاز است و تحریم آن باطل.
تند روی همان قدر مذموم است که کند روی و باز ماندن از راه. نه جلو افتادن از امامان پاک صحیح است نه عقب افتادن از آنان و نرسیدن، بلکه همراهی و ملازمت با هادیان الهی اصل است:
(المتقدّ م منکم مارق والمتاخّر عنکم زاهق و اللازم لکم لاحق)
(پیشی گرفته بر شما گمراه و پس افتاده از شما باطل و همراه شما راه جسته است.)
نه بذر دشمنی کاشتن پسندیده است نه نرمخوئی با متجاوزان. دوستی قاعده مند، ستوده است.
اعتدال، تمتّع و بهره گیری از نعمت های الهی است،استفاده از دنیا (و در دام آن گرفتار نشدن) برای ساختن آخرتی جاودان است. این شیوه، تفسیر همان فرموده زیبای الهی , “امت وسط”است که خدای متعال فرموده است: “و کذلک جعلناکم أمّة وسطا لتکونوا شهداء علی الناس” (و چنین است که شما را امّت میانه رو قرار دادیم تا شاهدان بر مردمان باشید) …
اگر چنین شدیم شایسته الگو شدن برای جهانیان هستیم!
چشم انداز آینده ی جهان نیز گرایش به اعتدال است در پرتو هدایت امام عدالت و پیشوای اعتدال و میزان و قسط که منتظران از ابتدا به اقتدای او برنامه زندگی خویش تنظیم نموده و به اوامرش ملازم و به حبل ولایش متمسک اند …

(رک : حسین پژوهش)