شاهد بر دعای بر امام زمان علیه السلام در روز عيد فطر، ورود اين معني در دعايي است که در کتاب «اقبال» [۱] هنگام مهيا شدن براي رفتن به نماز عيد فطر يا قربان روايت شده است. و نيز دعايي که در اثناي رفتن به نماز عيد فطر روايت گرديده، گواه بر اين است. سيد ابن طاووس ‏رحمه الله گفته: فصلي در آنچه از دعاهاي بين راه ذکر مي ‏کنيم: بيرون شدنت را با اين دعا آغاز کن، تا آن‏گاه که با امام جماعت نماز را شروع نمايي، و اگر نرسيدي که همه دعا را بخواني پس از نماز آن را قضا کن:

«اَللَّهُمَّ إِلَيْکَ وَجَّهْتُ وَجْهِي….تا اين‏که فرمود: اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلي وَلِيِّکَ المُنْتَظِرِ أَمْرَکَ المُنْتَظَرِ لِفَرَجِ أَوْلِيآئِکَ. اَللَّهُمَّ اشْعَبْ بِهِ الصَّدْعَ وَ ارْتُقْ بِهِ الفَتْقَ وَ أَمِتْ بِهِ الجَوْرَ وَ أَظْهِرْ بِهِ العَدْلَ وَ زَيِّنْ بِطُولِ بَقآئِهِ الأَرْضَ وَ أَيِّدْهُ بِنَصْرِکَ وَ انْصُرْهُ بِالرُّعْبِ وَ قوِّ ناصِرَهُمْ وَ اخْذُلْ خاذِلَهُمْ وَ دَمْدِمْ عَلي مَنْ نَصَبَ لَهُمْ وَ دَمِّرْ عَلي مَنْ غَشَّهُمْ…»؛
خدايا! روي به سوي تو کردم… خداوندا! بر وليّ خودت که در انتظار امرت نشسته و مورد انتظار فرج و گشايش کار دوستانت مي ‏باشد درود بفرست، خدايا! گسيختگي را به او رفو کن و پراکندگي را به او فراهم گردان و ستم را به او بميران و عدالت را به او به ظهور رسان و زمين را با عمر طولاني ‏اش زينت ببخشاي و به ياري ‏ات تأييدش فرماي و او را به وسيله رُعب [هراس افتادن در دل دشمنانش] نصرت دِه، و هر آن‏که ياري کننده آن‏ها [خاندان پيغمبر] است تقويت کن و هر کس خواري ‏شان خواهد خوارش گردان و هر که در پي جنگ با آنان شد هلاک فرماي و هر آن‏که با ايشان خيانت نمايد نابود کن. …
و نيز استحباب خواندن دعاي ندبه در آن روز، بر اين مطلب دلالت دارد. همچنين از امام صادق ‏عليه السلام وارد شده که: هيچ روز عيد فطر و اضحي (قربان) نيست مگر اين‏که اندوهي براي امامان ‏عليهم السلام تجديد مي‏گردد، چون که حقّ خود را در دست غصب کنندگان مي‏ بينند. [۲]
بنابراين شايسته است که مؤمن براي ظهور مولايش الحاح و اصرار داشته باشد، و او را در جهت بر طرف شدن اندوه امامان خود ياري نمايد.

(رک: مکیال المکارم ؛ محمد تقی موسوی اصفهانی؛ ج۲)
———————————————————————————————————————
[۱] اقبال الاعمال، ۲۸۳.
[۲] مضمون اين روايت در فروع کافي آمده و نيز در کتاب علل الشرايع، شيخ صدوق: ۳۸۹ از امام باقر عليه السلام روايت شده است.