چون روز غدیر روزي است که خداوند در آن اميرمؤمنان و ائمه طاهرين ‏عليهم السلام را به ولايت بر مؤمنين و جانشيني خاتم پيغمبران‏ صلي الله عليه و آله اختصاص داد و آن ولايت را مولايمان صاحب الزمان از پدران معصومش‏ عليهم السلام ارث مي‏برد، پس چون مؤمن در اين روز تسلّط غاصبين و چيره شدن ستمگران را مشاهده کند و مخفي بودن حافظ دين را بنگرد، ايمان و دوستي‏ اش نسبت به آن حضرت، او را وامي ‏دارند که براي زودتر شدن فرج دعا کند و ظهور آن جناب را از درگاه خداوند بخواهد و آسان شدن قيام و خروجش را مسألت نمايد که روز تجديد پيمان بستن و عهد کردن [براي ولايت امامان‏ عليهم السلام] است و دعا براي فرج صاحب الزمان از جمله مصاديق آن مي ‏باشد.

و شاهد بر تأکيد آن دعا در روز غدير، ورود آن به طور خاصّ در دعايي است که در کتاب‏هاي اقبال و زاد المعاد [۱] ياد شده، اوّل آن دعا چنين است: «اَللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُکَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ نَبِيِّکَ وَ عَلِيٍّ وَلِيِّکَ وَ الشَّأْنِ وَ القَدْرِ الَّذِي خَصَصْتَهُما بِهِ دُونَ خَلْقِکَ»؛ خدايا! به حقّ محمد پيامبرت و علي وليّ ‏ات و شأن و منزلتي که از بين خلايقت به آن‏ها اختصاص داده‏اي از تو مي ‏خواهم … . و در آخر آمده: «اَللَّهُمَّ فَرِّج عَنْ أهلِ بَيْتِ مُحَمَّدٍ نِبِيِّکَ وَ اکْشِفْ عَنْهُمْ وِ بِهِمْ عَن المُؤمنينَ الکُرُباتِ اَللَّهُمَّ امْلاءِ الأرْضَ بِهِمْ عَدْلاً کَما مُلِئَتْ ظُلْماً و جَوْراً وَ أنجزْ لَهُمْ ما وَعَدْتَهُمْ إنَّکَ لا تُخْلِفُ الميعادَ»؛ خدايا بر خاندان محمد پيامبرت فَرَج و گشايش دِه و از آن‏ها و نيز از مؤمنين به سبب آن‏ها محنت‏ها و غم‏ها را بر طرف ساز، خداوندا زمين را به وجود آن‏ها پر از عدل کن چنان که از ظلم و جور پر شده است، و آنچه به ايشان وعده فرموده‏اي تحقق بخش به درستي که تو خُلف وعده نمي ‏کني.
و نيز مستحب است در اين روز از خداي تعالي بخواهي که تو را از ياران آن حضرت که خداوند ظهور و فرجش را زودتر گرداند – قرار دهد، که در دعاي شريف طولاني در کتاب «اقبال» ياد شده، و در آخر آن دعا آمده: «اَللَّهُمَّ اِِنِّي أَسْأَلُکَ بِالحَقِّ الَّذِي جَعَلْتَهُ عِنْدَهُمْ، وَ بِالَّذي فَضَّلْتَهُمْ عَلَي العالَمِينَ جَمِيعاً أَنْ تُبارِکَ لَنا فِي يَوْمِنا هذَا الَّذِي أَکْرَمْتَنا فِيهِ بِالوَفآءِ لِعَهْدِکَ الَّذِي عَهَدْتَ إِلَيْنا وَ المِيثاقِ الَّذِي واثَقْتَنا بِهِ مِنْ مُوالاتِ أَوْلِيآئِکَ وَ البَرآئَةِ مِنْ أَعْدآئِکَ، وَ تَمُنَّ عَلَيْنا بِنِعْمَتِکَ وَ تَجْعَلَهُ عِنْدَنا مُسْتَقَرّاً ثابِتاً وَ لا تَسْلُبْناهُ أَبَداً وَ لا تَجْعَلْهُ عِنْدَنا مُسْتَوْدَعاً فَإِنَّکَ قُلْتَ: (فَمُسْتَقَرٌّ وَ مُسْتَوْدَعٌ» فَاجْعَلْهُ مَسْتَقَرّاً ثابِتاً وَ ارْزُقْنا نَصْرَ دِينِکَ مَعَ وَلِيٍّ هادٍ مِنْ أَهْلِ بَيْتِ نَبِيِّکَ قآئِماً رَشِيداً هادِياً مَهْدِيّاً مِنَ الضَّلالَةِ إِلَي الهُدي وَ اجْعَلْنا تَحْتَ رايَتِهِ وَ فِي زُمرَةِ شُهَدآءَ مَقْتُولِينَ فِي سَبِيلِکَ وَ عَلي نُصْرَةِ دِينِکَ»؛ خداوندا! از تو مي‏خواهم به حقّي که نزد آنان (خاندان پيغمبر) قرار داده‏اي و به آنچه بر تمام جهانيان برتري ‏شان بخشيده ‏اي، اين‏که اين روز را بر ما مبارک سازي، اين روز که ما را در آن، به جهت وفاي به عهد که با ما بسته ‏اي و پيماني که از ما گرفته ‏اي، ما را گرامي داشته ‏اي، پيمان دوستي و پيروي اوليائت و بيزاري از دشمنانت، [و از تو مي‏ خواهم] که با نعمتت بر ما منّت نهي و آن را نزد ما قرار يافته پايدار نمايي و هيچ‏گاه اين نعمت (ولايت) را از ما مگير و آن را نزد ما به طور امانت قرار مده، که تو فرموده ‏اي: (پس قرار يافته است و امانت سپرده شده) پس آن را برقرار و پايدار کن، و ياري دينت را در خدمت وليّ هدايت کننده‏ اي از خاندان پيغمبرت به ما روزي فرماي، آن هنگام که به ارشاد بپاخيزد و هدايتگر هدايت شده از گمراهي به سوي راه راست بوده باشد، و ما را زير پرچم او و در شمار شهيدان راستيني که در راه تو و به خاطر ياري دينت کشته شده باشند، قرار بده.

(رک: مکیال المکارم ؛ محمد تقی موسوی اصفهانی؛ ج۲)
—————————————————————————–
[۱] اقبال الاعمال، ۴۹۲:۱؛ زاد المعاد: ۳۴۲.