از دعايي که در «اقبال» از کتاب محمد بن ابي قره نقل شده به دست مي‏آيد، برای شب ششم ماه رمضان این دعا است:

«اَللَّهُمَّ لَکَ الحَمْدُ وَ إِلَيْکَ المُشْتَکي. اَللَّهُمَّ أَنْتَ الواحِدُ القَدِيمُ و الآخِرُ الدّآئِمُ وَ الرَّبُّ الخالِقُ وَ الدَّيّانُ يَوْمِ الدِّينِ تَفْعَلُ ما تَشآءُ بِلا مُغالَبَةٍ، وَ تُعْطِي مَنْ تَشآءُ بِلا مَنٍّ، وَ تَمْنَعُ ما تَشآءُ بِلا ظُلْمٍ، وَ تُداوِلُ الأَيّامَ بَيْنَ النّاسِ وَ يَرْکَبُونَ طَبَقاً عَنْ طَبَقٍ، أَسْأَلُکَ يا ذَاالجَلالِ وَ الإِکْرامِ وَ العِزَّةِ الَّتِي لا تُرامُ، وَ أَسْأَلُکَ يا اَللَّهُ، وَ أَسْأَلُکَ يا رَحْمنُ، أَسْأَلُکَ أَنْ تُصَلِّيَ عَلي مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تُعَجِّلَ فَرَجَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ فَرَجَنا بِفَرَجِهِمْ وَ تَقْبَلَ صَوْمِي، وَ أَسْأَلُکَ خَيْرَ ما أَرْجُو مِنْکَ وَ أَعُوذُ بِکَ مِنْ شَرِّ ما أَحْذَرُ، إِنْ أَنْتَ خَذَلْتَ فَبَعْدَ الحُجَّةِ وَ إنْ أَنْتَ عَصَمْتَ فَبِتَمامِ النِّعْمَةِ، يا صاحبَ مُحَمَّدٍ يَوْمَ حُنَيْنٍ وَ صاحِبَهُ وَ مُؤَيِّدَهُ يَوْمَ بَدْرٍ وَ خَيْبَرٍ وَ المَوْطِنَ الَّتِي نَصَرْتَ فِيها نَبِيَّکَ عَلَيْهِ وَ آلِهِ السَّلامُ، يا مُبِيرَ الجَبّارِينَ وَ يا عاصِمَ النَّبِيِّينَ! أَسْأَلُکَ وَ أُقْسِمُ عَلَيْکَ بِحَقِّ يس و القُرْآنِ الحَکِيمِ وَ بِحَقِّ طه وَ سايِرِ القُرْآنِ العَظِيمِ أَنْ تُصَلِّيَ عَلي مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تُحْصِرَنِي عَنِ الذُّنُوبِ وَ الخَطايا وَ أَنْ تَزِيدَنِي فِي هذَا الشَّهْرِ العَظِيمِ لا أَجِدُ لِي غَيْرَکَ بِهِ عَلي جَأْشِي وَ تَسُدَّ بِهِ عَلي خِلَّتِي. اَللَّهُمَّ إِنِّي أَدْرَءُ بِکَ أَدْرَءُ بِکَ فِي نُحُورِ أَعْدآئِي لا أَجِدُ لِي غَيْرَکَ، ها أَنَا بَيْنَ يَدَيْکَ فَاصْنَعْ بِي ما شِئْتَ لا ما کَتَبْتَ لِي أَنْتَ حَسْبِي وَ نِعْمَ الوَکِيلُ»؛ [۱]
پروردگارا! حمد مخصوص تو است و تنها به تو شکايت مي ‏آوريم. خدايا! تو يکتاي قديم و آخرِ دائم هستي، و پروردگار آفريننده و جزا دهنده روز قيامتي [که هيچ عملي را از خير و شرّ وامگذاري] آنچه خواهي بي چون و چرا انجام مي ‏دهي و به هر که خواهي بدون منّت مي ‏بخشي و هر چه را مي ‏خواهي بدون اين‏که ستم کرده باشي منع مي ‏کني و روزگار را بين مردم مي ‏گرداني و آن‏ها در پي يکديگر احوال گوناگون مي ‏يابند. از تو مي ‏خواهم اي صاحب جلال و کرامت و عزّتي که جوينده‏اي برايش نيست! و از تو مي‏ خواهم اي اللَّه! و از تو مي ‏خواهم اي مهربان! از تو مي‏ خواهم که بر محمد و آل محمد عليهم السلام درود فرستي و اين‏که فرج آل محمد عليهم السلام را زودتر رساني و گشايش امر ما را با فرج آنان تعجيل فرمايي و روزه‏ام را بپذيري. و از تو مسألت دارم بهترين چيزي را که از تو اميدوارم. و به تو پناه مي‏ برم از بدترين چيزي که از آن برحذرم. اگر تو خوار کني، پس، از برپا نمودن حجّت و دليل است، و اگر حفظ فرمايي، پس، به جهت تمام نمودن نعمت مي‏ باشد. اي ياور محمد صلي الله عليه وآله روز حُنين و ياور و تأييد کننده‏ اش در روز بدر و خيبر و جاهايي که در آن‏ها پيغمبرت را ياري کردي – بر او و آلِ او سلام باد – اي نابود کننده ستمگران و اي حفظ کننده پيغمبران! و از تو مي ‏خواهم و تو را سوگند به حقّ يس و قرآن حکيم، و به حق طه و ساير [آيات] قرآن عظيم، اين‏که بر محمد و آل محمد عليهم السلام درود فرستي و مرا از گناهان و خطاها مصون داري و در اين ماه بزرگ تأييد بيشتري به من بيفزايي که به آن اضطرابم را آرام سازي و کاستي‏هايم را جبران نمايي. خداوندا! من به [قدرت] تو بر گلوي دشمنانم مي ‏زنم، براي خودم جز تو نمي ‏يابم. اينک منم در پيشگاه تو، پس آنچه مي‏ خواهي با من کن، که جز آنچه تو بر من نوشته ‏اي به من نرسد، تو مرا بسنده‏اي و بهترين وکيل هستي.

(رک: مکیال المکارم ؛ محمد تقی موسوی اصفهانی؛ ج۲)
———————————————————————————-
[۱] إقبال الاعمال، ۱۲۸.