خواجه شمس‌الدین محمد بن بهاءالدّین حافظ شیرازی (حدود ۷۲۷ – ۷۹۲ هجری قمری)، شاعر بزرگ سده هشتم ایران (برابر قرن چهاردهم میلادی) و یکی از سخنوران نامی جهان است. بیش‌تر شعرهای او غزل هستند که به غزلیات حافظ شهرت دارند. او از مهمترین تاثیرگذاران بر شاعران پس از خود شناخته می شود. در قرون هجدهم و نوزدهم اشعار او به زبان‌های اروپایی ترجمه شد و نام او بگونه ای به محافل ادبی جهان غرب نیز راه یافت.
مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید * که ز انفاس خوشش بوی کسی می آید
از غم هجر مکن ناله و فریاد که دوش * زده ام فالی و فریادرسی می آید
زآتش وادی ایمن نه منم خرم و بس * موسی آنجا به امید قبسی می آید
هیچ کس نیست که در کوی تواش کاری نیست * هرکس آنجا به طریق هوسی می آید
کس ندانست که منزلگه معشوق کجاست * این قدر هست که بانگ جرسی می آید
جرعه ای ده که به میخانه ارباب کرم * هر حریفی ز پی ملتمسی می آید
دوست را گر سر پرسیدن بیمار غم است * گو بران خوش که هنوزش نفسی می آید
خبر بلبل این باغ بپرسید که من * ناله‌ای می شنوم کز قفسی می آید
یار دارد سر صید دل حافظ یاران * شاهبازی به شکار مگسی می آید
آخرین دیدگاه‌ها