انتظار حالتي است نفساني که آمادگي براي آنچه انتظارش را مي‏کشيم، از آن بر مي‏آيد و ضدّ آن يأس و نااميدي است، پس هر قدر که انتظار شديدتر باشد، آمادگي و مهيّا شدن قوي ‏تر خواهد بود، نمي ‏بيني اگر مسافري داشته باشي که در انتظار مقدمش به سر مي ‏بري، هرچه هنگام آمدنش نزديک‏تر شود، مهيّا شدنت فزوني مي ‏يابد، بلکه احياناً خوابت به بيداري مبدّل مي‏ گردد، چون انتظارت شديد است. و همان‏طور که مراتب انتظار از اين جهت متفاوت است از جهت محبّت نسبت به کسي که در انتظارش هستي، نيز مراتب متفاوتي دارد، پس هر چه محبّت شديدتر و دوستي بيشتر باشد، مهيّا شدن براي محبوب زيادتر مي ‏شود و فراقش دردناک‏تر مي ‏گردد، به گونه ‏اي که منتظِر، از تمام اموري که مربوط به حفظ خودش هست، غافل مي‏ ماند و دردهاي بزرگ و محنت‏ هاي شديد را احساس نمي ‏کند.
بنابراين مؤمني که منتظر آمدن مولايش مي‏ باشد، هر قدر که انتظارش شديدتر است، تلاشش در آمادگي براي آن به وسيله پرهيز از گناه و کوشش در راه تهذيب نفس و پاکيزه کردن درون از صفات نکوهيده و به دست آوردن خوي ‏هاي پسنديده بيشتر مي ‏گردد، تا به فيض ديدار مولاي خويش و مشاهده جمال انورش در زمان غيبتش رستگار شود، همچنان ‏که براي عده بسياري از نيکان اتفاق افتاده است. و لذا امامان معصوم ‏عليهم السلام – در رواياتي که خواندي و غير آن‏ها – به پاکيزگي صفات و مقيّد بودن به انجام طاعات امر فرموده ‏اند. بلکه روايت پيشين ابو بصير اشارت يا دلالت دارد بر اين‏که رستگاري به مقام انتظار و نايل شدن به پاداش منتظران، به پرهيز و پروا از گناه و آراستگي به خوي‏ هاي پسنديده بستگي دارد، چنان ‏که حضرت صادق ‏عليه السلام فرمود: هر آن کس که خواسته باشد از ياران قائم ‏عليه السلام شود، بايد که منتظر باشد و بايد در حال انتظار به پرهيزکاري و خوي‏ هاي پسنديده عمل نمايد، که هرگاه بميرد و قائم به پس از مردنش بپاخيزد، پاداش او همچون کسي خواهد بود که دوران حکومت آن حضرت را درک کرده باشد …. و بي‏ ترديد هر قدر که انتظار شديدتر باشد، صاحب آن، مقام و ثواب بيشتري نزد خداي – عزّ و جلّ – خواهد داشت. خداي تعالي ما را از مخلصان منتظرين مولايمان صاحب الزمان – عجّل اللَّه فرجه الشريف – قرار دهد.

(رک: مکیال المکارم ؛ محمد تقی موسوی اصفهانی؛ ج۲)