می دانیم که دعا براي حضرت قائم‏ عليه السلام موجب فزوني اشراق انوار الهي در دل مي ‏گردد، و چون زمين دل به نور پروردگارش روشن و درخشان شود، انسان به نور کلام مجيد خداوند هدايت و راهنمايي گردد، به‏طوري که به راه ديگري نرود. و از قرآن چيزهايي خواهد فهميد که ديگران نمي‏ فهمند، و قرآن بر دردهاي دلش شفا و رحمت خواهد بود.

و نيز، شکّي نيست که هرقدر ايمان کامل ‏تر و تمام ‏تر باشد، استفاده شخص از قرآن و بهره‏وري ‏اش از آثار آن بيشتر و بهتر است، همان‏طور که اگر کسي مزاجش سالم باشد از غذاهاي لذيذ و خوشمزه بهره ‏مند مي ‏شود و لذّت مي‏ برد، ولي اگر مزاجش فاسد باشد نه تنها از آن‏ ها لذّت نمي ‏برد که براي بدنش زيانبار و اذيّت کننده نيز هست تا وقتي که خودش را معالجه نمايد و آن را مداوا کند و ريشه بيماري را از بدنش بيرون برد. پس هرچه سوء مزاج کم بشود آثار غذاهاي پاکيزه و لذيذ و منافع آن‏ها در بدن ظاهر مي‏ شود.
دل نيز همين‏طور است، اگر مُهر و شک و زنگار به وسيله نور ايمان از آن برداشته شود، آثار هدايت قرآن در آن آشکار مي‏ گردد. و هر قدر که ايمان کامل‏تر شود، صاحب بينش و علم وانتفاع و هدايت بيشتري يابد، خداوند – عزّ و جلّ – در بيان اين امر فرموده: «قُلْ هُوَ لِلَّذِينَ آمَنُوا هُديً وَ شِفآءٌ وَ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ فِي آذانِهِمْ وَقْرٌ وَ هُوَ عَلَيْهِمْ عَميً»؛ [۱] بگو: اين قرآن براي آن‏ها که ايمان آورده‏ اند هدايت و شفاست، و کساني که ايمان نمي ‏آورند گوش‏هايشان سنگين است و اين موجب کوري و جهل آنان است.
و می دانیم اهتمام در دعا براي مولايمان حضرت صاحب الزمان – عجّل اللَّه فرجه الشريف – از اموري است که مايه کمال ايمان است، پس هدايت شدن کامل به قرآن بر آن مترتّب مي ‏باشد. و شاهد بر اين فرموده خداي – عزّ و جلّ – است که: «ذلِکَ الکِتابُ لا رَيْبَ فِيهِ هُديً لِلمُتَّقِينَ»؛ [۲] آن کتاب هيچ ترديدي در آن نيست که روشنگر راه تقوي پيشگان است.
و در کمال الدين در باره آيه شريفه: «اَلَّذِينَ يُؤْمِنُونَ يِالغَيْبِ»؛ [۳] آنان که به غيب ايمان مي ‏آورند. از امام صادق ‏عليه السلام آمده که فرمود: آن‏که به قيام قائم ‏عليه السلام ايمان آورده که حق است.
و نيز در روايات ديگري از آن حضرت است که فرمود: غيب، حجّت غايب است. و شاهد آن فرموده خداوند – عزّ و جلّ – مي‏ باشد که: «وَيَقُولُونَ لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَقُلْ إِنَّمَا الغَيْبُ للَّهِِ فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَکُمْ مِنَ المُنْتَظِرِينَ»؛ [۴] و (کافران) مي ‏گويند: چرا آيتي از پروردگارش بر او نازل نمي‏شود؟ پس بگو! منتظر باشيد که من نيز از منتظران هستم.
وجه استشهاد اين ‏که: دعا کننده مصداق ايمان آورنده به حقّانيت قيام قائم‏ عليه السلام است و دليل بر آن دعاي او است. و در کتاب ابواب الجنّات در اين باره مطالبي بيان نموده‏ام که شبهه‏ ها را زايل مي ‏سازد.

(رک: مکیال المکارم؛ محمدتقی موسوی اصفهانی؛ مترجم: مهدی حائری قزوینی)
—————————————————————————
[۱] سوره فصلت، آيه ۴۴.
[۲] سوره بقره، آيه ۲.
[۳] سوره بقره، آيه ۳.
[۴] سوره يونس، آيه ۲۰.