سازمان “نیّت”
از مفاخر آئین ما، توجه به “نیّت” و اهتمام به سازماندهی آن برای اصلاح اعمال درونی و برونی انسانهاست.
“نیّت”، یک فعل نفسی است. به عبارت دیگر “نیّت” توجه باطنی به انجام یا ترک فعل پیش از وقوع آن است. “نیّت” آن چنان مهم است که به تمامی نیّات خیر پاداش و به بعضی از نیّات شرّ مثل سوء ظن، میل قلبی به ظالمان، ریا و شرک و… ، عقاب و جزا تعلق می گیرد.

(انّ بعض الظنّ اثم) برخی گمان ها گناه است. (و لا ترکنوا الی الذین ظلموا فتمسّکم النار) میل قلبی به ظالمان پیدا نکنید که آتش شما را در می رباید …
باید صفحه ذهن و ساختار افعال نفسی خود را بر اساس نیّات خیر بنا کنیم.
بهترین نیّات انجام اوامر الهی به قصد کسب رضایت حق تعالی و قرب به ساحت ربوبی است.
شایسته است با موهبت “اختیار ” که خدایمان عطا فرموده است هر روز خود را با نیّات خیر آغاز کنیم: احسان به خلق و اهتمام به گشایش امور آنان، انجام عبادات و انجام اوامر و ترک نواهی الهی وفق شریعت مقدس است.
دایره “نیّت”، تمامی زندگی و حیات انسانی اعم از تعلیم و تربیت، کسب و کار، تفریحات و ورزش، سفر و حضر، معاش و جهاد و عبادت و سیاست و امور اجتماعی و غیره را پوشش می دهد. بدین معنی که همه این ها به چه قصد و منظوری انجام می شود: الهی یا غیر الهی؛ زیرا بر همین اساس هم ارزشیابی می شوند. این است که فرموده اند:
“انّما الاعمال بالنیّات” (همانا اعمال به نیّتها بستگی دارد و “لکلّ امریء ما نوی” (برای هر کس همانا می رسد که نیّت کرده است)
این که صفحه ذهن و صحنه وجود انسانی از نیّات خیر انباشته گردد از او موجودی الهی می سازد که فرشتگان به او غبطه می خورند و برایش استغفار می کنند و او را می ستایند و به افضلیّتش اذعان می کنند…
“انتظار” (که پاسداشت مشعل امید در درون و آمادگی کامل برای نصرت ولی خداست) از مقوله همین نیّات خیر است. “منتظر” در نظر دارد که چون امامش ظهور کند در رکاب او باشد و در انجام مأموریتش او را یاری نماید و با دشمنانش بستیزد و از یاوران او برای برپائی نظام عدالت محور باشد. این است که روایات جایگاه و رتبه و پاداش منتظران را همپای پاداش رزمندگان در رکاب سول الله (صلی الله علیه و آله) شمرده اند …

(رک : حسین پژوهش)