باید از درگاه خداوند همواره بخواهيم که ما را از فراموش کردن ياد امام زمان ‏عليه السلام محفوظ بدارد.

زیرا خداي عزّ و جلّ بر ما نسبت به آن حضرت وظايفي و آدابي قرار داده که جز با مداومت کردن بر ياد او از ما تحقق نمي ‏پذيرد.

عبارتي است که از خود آن جناب ‏عليه السلام از طريق شيخ عَمْري ‏رضي الله عنه در کتاب کمال الدين به سند صحيح عالي روايت آمده که: «و ذکر آن حضرت را از يادمان مبر …». [۱]

پس باید در اين عبارت تدبُّر کنیم که چگونه آن حضرت این را از دعاهاي مهم قرار داد شده، و شيعيان دستور يافته ‏اند در آن مکالمه های شريف چنين سخن بگويند، از اين نکته نباید غفلت کرد، و در تمامي اوقات به ويژه مواقع استجابت دعا به درگاه خداي تعالي تضرُّع و زاري کنیم که به فراموشي ياد آن جناب ‏عليه السلام دچار نشويم، و دعا را تا به هنگام مبتلا شدن نباید به آن تأخير انداخت، که در روايات رسيده از امامان ‏عليه السلام در آداب دعا کردن آمده که: لازم است مؤمن پيش از آن‏که بلا نازل شود و به دعا کردن مبادرت ورزد.

باید از خداي عزّ و جلّ درخواست کنیم که ما را از گناهاني که مايه دچار شدن به فراموشي ياد امام زمان مي‏شود، مصون و محفوظ بدارد، که اين امر شديدترين و بزرگ‏ترين نقمت ‏ها و محنت ‏هاست.

در بعضي از دعاهايي که از امامان ‏عليه السلام روايت گرديده است چنين آمده: اَللَّهُمَّ اغفِرْ لي الذُّنُوبَ الَّتِي تُنْزِلُ النَّقَمَ؛ (بار خدايا! بر من بيامرز گناهاني را که مايه نزول نقمت هستند.)

بدون ترديد فراموش کردن ياد امام و غفلت نمودن از آن جناب ‏عليه السلام نقمت و بلاي بزرگي است که نقمت ‏هاي دنيا و آخرت بر آن مترتّب مي ‏گردد.

(رک: مکیال المکارم؛ محمد تقی موسوی اصفهانی؛ جلد ۲)

————————————————————————————–

[۱] کمال الدين ۵۱۳:۲.