دسته ای از توقیعات آن حضرت با عنوان «خرج من الناحیه» صادر شده است. محدث نوری (۱۲۵۴ – ۱۳۲۰ ق) در کتاب “نجم الثاقب” در این مورد می نگارد:

مراد از ناحیه درست معلوم نشده است و در کلام احدی ندیدم که متعرض این نکته شده باشد جز شیخ ابراهیم کفعمی که در حاشیه مصباح در فصل ۳۶ گفته است: «ناحیه هر مکانی است که صاحب الامر علیه السلام در آنجا بود و در غیبت صغری وکلاء نزد آن حضرت در آنجا تردد می کردند.» و مستندی ذکر نکرده است. ولیکن این سخن از بعضی اخبار استفاده می شود چنان که علی بن حسین مسعودی (ح: ۲۸۳ ق /.۸۹۶ م – ۳۴۶ ق / ۹۵۷ م) در کتاب “اثبات الوصیة” روایت کرده که ابامحمّد امام حسن عسکری امر فرمود والده خود را که در سال ۲۵۹ ق حج کند و او را خبر کرد بدانچه به آن جناب در سال ۲۶۰ خواهد رسید و حضرت صاحب علیه السلام را حاضر نمود و به او وصیت کرد و به آن جناب اسم اعظم و مواریث و سلاح را تسلیم نمود و مادر ابامحمّد علیه السلام با حضرت صاحب علیه السلام به سوی مکّه بیرون رفت و ابوعلی احمد بن محمّد بن مطهّر متولّی بود آنچه را وکیل بدان محتاج است. چون به بعضی از منازل رسیدند؛ اعراب به قافله برخوردند و ایشان را از شدّت خوف و ترس (در مسیر) و کمی آب خبر کردند. پس اکثر مردم مگر کسانی که در ناحیه بودند، برگشتند. پس ایشان گذشتند و سالم ماندند. روایت شده که بر ایشان امر به رفتن رسید.

ولیکن علمای رجال تصریح کردند که بر امام حسن عسکری علیه السلام بلکه بر امام علی تقی علیه السلام نیز صاحب ناحیه اطلاق می شود.