از آثار دعای بر فرج امام زمان علیه السلام قرار گرفتن در درجه اميرالمؤمنين علي است. دليل بر اين سخن روايتي است که در کمال الدين از آن حضرت آمده که فرمود: قائم ما را غيبتي است که مدتش طول مي ‏کشد، گويي شيعه را مي ‏بينم که در دوران غيبت او بسان گوسفندي که دنبال چراگاه مي‏ گردد، دنبال چراگاهند امّا آن را نمي‏ يابند. توجّه کنيد که هريک از آنان بر دين خود ثابت بماند و دلش بر اثر طول غيبت امامش قساوت نگيرد، روز قيامت با من در درجه‏ ام خواهد بود. سپس فرمود: به درستي که چون قائم ما عليه السلام بپاخيزد، براي احدي در گردنش بيعتي نخواهد بود، به همين جهت ولادتش مخفيانه انجام مي‏ گيرد و خودش از انظار غايب مي‏شود. [۱]

بيان استدلال به دو وجه است:
يکم: اين‏که دعا براي تعجيل فرج و ظهور مولايمان صاحب الزمان ‏عليه السلام نشانه پايداري و ثبات ايمان و دين است. چون اگر – العياذ باللَّه – در اين امر ترديد داشت براي تحقق يافتن آن تضرّع و دعا نمي‏کرد، بنابراين در عداد کساني است که بر دين خود ثابت مانده‏ اند و امير مؤمنان‏ عليه السلام به ايشان آن ثواب بزرگ را وعده داده است.
دوم: اين‏که اين دعا سبب کامل شدن ايمان و ثبوت آن براي انسان مي ‏شود، به اين‏گونه که از فتنه‏هاي آخر الزمان نجات مي ‏يابد. همان‏طور که مولاي ما ابومحمد امام حسن عسکري‏ عليه السلام به احمد بن اسحاق قمي فرمود: به خدا سوگند! غيبتي طولاني خواهد داشت که در آن دوران از هلاکت نجات نمي ‏يابد مگر کسي که خداوند او را بر اقرار به امامتش ثابت بدارد، و به دعا کردن براي تعجيل فرجش توفيق دهد.
پس دعا براي آن حضرت سبب آن است که دعا کننده در درجه امير المؤمنين ‏عليه السلام باشد، چون سبب ثابت ماندن ايمان در زمان غيبت صاحب الزمان‏ عليه السلام است.
مؤيد اين‏که اين دعا سبب کمال ايمان است آن‏که: اين عمل خيرانديشي براي اهل بيت پيغمبر صلي الله عليه و آله مي ‏باشد که مايه کامل شدن ايمان است. چنان‏ که صدوق‏ رحمه الله در مجالس خود از مولاي ما حضرت کاظم‏ عليه السلام از پدرانش از رسول خدا صلي الله عليه و آله آورده که فرمود: هرکس وضويش را کامل گيرد و نمازش را خوب بخواند، و زکات دارايي‏اش را بپردازد، و زبانش را حفظ نمايد و خشمش را فرو نشاند، و براي گناهش استغفار کند، و خيرخواهي ‏اش را نسبت به خاندان پيامبرش ‏صلي الله عليه و آله انجام دهد، حقايق ايمان را کامل گردانيده و درهاي بهشت برايش گشوده است. [۲]

(رک: مکیال المکارم؛ محمدتقی موسوی اصفهانی؛ مترجم: مهدی حائری قزوینی)
———————————————————————————-
[۱] کمال الدين ۳۰۳:۱.
[۲] امالي صدوق ۲۷۴:۱، مجلس ۵۴.