سيّد مؤ يّد جليل سيّد عليخان مدنى شيرازى صاحب شرح صحيفه و صمديه و غيره در كتاب “كلم الطيب و الغيث الصيب” گفته كه:
من به خط بعضى از اصحاب خود از سادات اجلاّء صلحای ثقات ديدم كه صورت آن، اين بود:
در ماه رجب سنه ۱۰۹۳ از برادر فى اللّه المولى الصدوق، جامع كمالات انسيه و صفات قدسيه، امير اسماعيل بن حسين بيك بن على بن سليمان جابرى انصارى انار اللّه تعالى برهانه شنيدم كه گفت: شنيدم شيخ صالح متقى متورّع شيخ حاجى عليا مكّى گفت كه:
من به تنگى و سختى و مناقصه با دشمنان مبتلا شدم تا آن كه بر جان خود از كشته شدن و هلاكت ترسيدم. پس اين دعاى مسطور بعد را در جيب خود يافتم، بدون آن كه كسى آن را به من بدهد. پس از اين امر تعجّب كردم و متحيّر بودم.
پس در خواب ديدم گوينده اى كه در لباس صلحا و زهاد بود به من مى گويد كه: «ما دعاى فلانى را به تو عطا نموديم. پس آن را بخوان كه از تنگى و سختى نجات خواهى يافت.»
و ظاهر نشد براى من كه گوينده كيست! پس تعجّبم زياد شد.
دفعه ديگر حجّت منتظر عليه السلام را ديدم و به من فرمود: «آن دعايى را بخوان كه به تو داده بودم و آن را به هركس كه خواستى بياموز.»

شيخ گفت: به تحقيق كه آن دعا را چند مرتبه تجربه كردم. پس فرج را بزودى ديدم و بعد از مدتى آن دعا گم شد و چندى مفقود بود و من بر فوت آن تأسّف مى خوردم و از بدى عمل خود استغفار مى كردم. پس شخصى نزد من آمد و گفت كه: اين دعا در فلان مكان از تو مفقود شد. و در خاطرم نيامد كه من به آن مكان رفته باشم. پس دعا را گرفتم و سجده ی شكر براى خداى تعالى بجا آوردم و آن دعا اين است:
دعاى مروى از حضرت حجّت عليه السلام جهت ايمنى از بلا و گرفتارى:
َ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
رَبِّ انّى أَسْأَلُكَ مَدَداً رُوحَانِيّاً تُقَوِّي بِهِ قُوَى الْكُلِّيَّةِ وَ الْجُزْئِيَّةِ حَتَّى أَقْهِرَ عبادي نَفْسِي كل نفس قاهرة فَتَنْقَبِضَ لِي إِشَارَةُ رَقَائِقِهَا انْقِبَاضاً تَسْقُطُ بِهِ قُوَاهَا حَتَّى لَا يَبْقَى فِي الْكَوْنِ ذُو رُوحٍ إِلَّا وَ نَارُ قَهْرِي قَدْ أَحْرَقَتْ ظُهُورَهُ يَا شَدِيدُ يَا شَدِيدُ يَا ذَا الْبَطْشِ الشَّدِيدِ يَا قَهَّارُ أَسْأَلُكَ بِمَا أَوْدَعْتَهُ عِزْرَائِيلَ مِنْ أَسْمَائِكَ الْقَهْرِيَّةِ فَانْفَعَلَتْ لَهُ النُّفُوسُ بِالْقَهْرِ أَنْ تُودِعَنِي هَذَا السِّرَّ فِي هَذِهِ السَّاعَةِ حَتَّى أُلَيِّنَ بِهِ كُلَّ صَعْبٍ وَ أُذَلِّلَ بِهِ كُلَّ مَنِيعٍ بِقُوَّتِكَ يَا ذَا الْقُوَّةِ الْمَتِينَ.
اين را در سحر، سه مرتبه مى خوانى، اگر ممكن شود و در صبح، سه مرتبه و در شام، سه مرتبه.
پس، هرگاه كار بر آن سخت شود كه اين دعا را مى خواند، بعد از خواندن آن، سى دفعه بگويد: يَا رَحْمَانُ يَا رَحِيمُ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ أَسْأَلُكَ اللُّطْفَ بِمَا جَرَتْ بِهِ الْمَقَادِيرُ.

(محدث نوری؛ نجم ثاقب؛ باب هفتم؛ حکایت ۲۶)