محدث نبيل و عالم جليل، شيخ يوسف بحرينى در “لؤ لؤ” در ضمن احوال عالم محقق خبير، شيخ ابراهيم قطيفى، معاصر محقق کرکی (متوفای ۹۴۰ ق) رحمه الله نقل كرده است:
حجّت عليه السلام در صورت مردى كه شيخ او را مى شناخت، بر او داخل شد.
پس از او سؤال نمود: كدام آيه از آيات قرآنى، در مواعظ اعظم است؟
پس شيخ گفت: اِنَّ الّذين يُلْحِدُونَ فىِ اياتِنا لايَخْفَوْنَ عَلَيْنا اَفَمَنْ يُلْقى فِى النّارِ خَيْرٌ اَمَّنْ يَاءْتِى آمِنا يَوْمَ الْقِيامَةِ إِعْمَلُوا ما شِئْتُمْ اِنَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصيرٌ.
(كسانى كه در [فهم و ارائه] آيات ما كژ مىروند بر ما پوشيده نيستند. آيا كسى كه در آتش افكنده مىشود بهتر است يا كسى كه روز قيامت آسودهخاطر مىآيد؟ هر چه مىخواهيد بكنيد كه او به آنچه انجام مىدهيد بيناست.
پس فرمود: اى شيخ راست گفتى!)
آنگاه از نزد او بيرون رفت. پس شيخ از اهل بيت خود سؤال كرد كه: فلان بيرون رفت؟
پس گفتند: ما كسى را نديديم داخل شده و كسى را نديديم بيرون رفته باشد!
(نجم ثاقب؛ محدث نوری؛ باب هفتم؛ حکایت ۹۶)
آخرین دیدگاه‌ها