دعای بر فرج امام زمان موجب رستگاري به شفاعت پيغمبر اکرم و نايل شدن به شفاعت بزرگ می شود. دليل بر اين معني این که توسل به امام عصر – عجّل اللَّه فرجه الشريف – در حقيقت توسّل به پيغمبر اکرم ‏صلي الله عليه و آله است – روايتي است که رئيس المحدّثين در خصال به سند خود از حضرت رضا عليه السلام از پدران بزرگوارش از امير مؤمنان علي‏ عليه السلام آورده که گفت: رسول خدا صلي الله عليه و آله فرمود: چهار طايفه‏اند در روز قيامت من شفيع آنان هستم، هرچند که با گناهان اهل زمين بر من وارد شوند: کمک کننده به خاندانم، و برآورنده حوائج آن‏ها هنگامي که به او ناچار شوند، و دوست دارنده آن‏ها به دل و زبانش، و دفاع کننده از آن‏ها با دست خودش. [۱]
و علامه حلي ‏رحمه الله از پيغمبر اکرم ‏صلي الله عليه و آله مرسلاً آورده که فرمود: من براي چهار گروه شفاعت مي ‏کنم هرچند که با گناهان اهل دنيا بيايند: مردي که ذرّيه ‏ام را ياري کرده باشد، و مردي که مال خودش را هنگام سختي به ذرّيه ‏ام بذل نمايد، و مردي که ذرّيه مرا با زبان و دل دوست بدارد، و مردي که در نيازهاي ذرّيه‏ ام اهتمام ورزد هنگامي که رانده و فراري شوند. [۲]
و در بحار به سند خود از حضرت رضا عليه السلام از پدران طاهرينش از امير المؤمنين ‏عليه السلام آورده که پيغمبر اکرم ‏صلي الله عليه و آله فرمود: چهار تن را من روز قيامت شفاعت کنم: آن‏که ذرّيه‏ ام را گرامي بدارد، و آن‏که حوائج آنان را برآورده سازد، و کسي که در هنگام اضطرارشان به او در انجام امورشان اهتمام ورزد، و آن‏که با قلب و زبان، آنان را دوست بدارد. [۳]
مي‏گويم: مخفي نماند که سه عنوان از اين‏ها بر دعا براي تعجيل فرج مولي صاحب الامر – عجّل اللَّه فرجه الشريف – صدق مي ‏کند، زيرا که نوعي از ياري کردن، و محبّت زباني، و برآوردن حاجت است.
و از اموري که بر اين مقصود دلالت مي ‏کند از علامه حلّي در توصيه ‏هايش به فرزندش آمده که امام صادق ‏عليه السلام فرمود: هرگاه روز قيامت آواز دهنده ‏اي ندا مي‏ کند: اي خلايق! ساکت و آرام باشيد که محمد صلي الله عليه و آله با شما سخن مي‏ گويد، پس همه خلايق ساکت و آرام مي ‏شوند، و پيغمبر صلي الله عليه و آله بپاخيزد و فرمايد: اي گروه خلايق! هرکه را نزد من احسان يا منّت يا نيکي هست برخيزد تا او را پاداش دهيم. مي ‏گويند: پدران و مادرانمان قربانت، کدام احسان يا منّت يا نيکي، بلکه همه احسان‏ها و منّت‏ ها و نيکي‏ها براي خدا و رسول او صلي الله عليه و آله است بر تمام خلايق. مي ‏فرمايد: آري، هرآن‏که يکي از خاندان مرا پناه داده، يا به آن‏ها نيکي کرده يا از برهنگي پوشانده يا گرسنه‏ شان را سير نموده، برخيزد تا او را پاداش دهم.
آن‏گاه عدّه‏اي که از اين کارها انجام داده‏اند برمي ‏خيزند، پس از سوي خداوند ندا مي ‏رسد: اي محمد؛ اي حبيب من! پاداش آن‏ها را به عهده خودت قرار دادم، هرجاي بهشت که بخواهي آن‏ها را منزل ده، پس آن‏ها را در وسيله منزل مي ‏دهد به طوري که از محمد و آهل بيت او – صلوات اللَّه عليهم اجمعين – در پرده نخواهند بود. [۴]
مي‏گويم: بدون ترديد دعاي خير از اقسام نيکي است، پس بر اثر آن، دعا کننده استحقاق شفاعت رسول اکرم ‏صلي الله عليه و آله را روز محشر خواهد يافت، و اين حديث نيز بر فزوني ثواب به شفاعت دلالت دارد هم‏چنان که در رفع عقاب ثابت است. و از دلايل ديگر نيز روايتي است که صدوق در امالي خود از امام باقر عليه السلام از پدرانش از رسول خدا صلي الله عليه و آله آورده که فرمود: هرکس مي‏ خواهد به من توسل جويد و نزد من حقّي داشته باشد که به آن براي او روز قيامت شفاعت کنم، بايد با خاندانم پيوند متّصلي داشته باشد، و آنان را خرسند نمايد. [۵]
مي‏گويم: شکي در اين نيست که اهل بيت‏ عليهم السلام همگي با دعا کردن براي تعجيل فرج حضرت حجّت بن الحسن ‏عليه السلام خرسند مي ‏شوند، بلکه ممکن است از اقسام پيوند با آنان نيز باشد. (دقت کنيد)

(رک: مکیال المکارم؛ محمدتقی موسوی اصفهانی؛ مترجم: مهدی حائری قزوینی)
————————————————————————–
[۱] الخصال ۱۹۶:۱.
[۲] المنتهي ۵۴۴:۱.
[۳] بحار الانوار ۴۹:۸.
[۴] المنتهي ۵۴۴:۱.
[۵] امالي صدوق: ۳۱۰، المجلس الستّون – چاپ بيروت -.