ابن  کثير، عمادالدين ابوالفداء اسماعيل بن کثير قرشي بصروي شافعي. وی از پيروان ابن تيميه بود. مولد او در سال  ۷۰۱ ق . در  دمشق  و وفات  به  ۷۷۴ بوده است. در دمشق  کسب  علم و استماع  حديث  کرده  و در ۷۴۸ به مسجد ام صالح  و سپس در اشرفيه درس گفته است. او را تفسيري  است  بر قرآن  کريم  و چند کتاب  در علم  حديث  و تاريخي موسوم به “البداية و النهايه” مشتمل بر وقايع عالم تا دو سال قبل از مرگ  خود يعني  ۷۷۲ است. اين  تاريخ  تا ۷۳۸ ملخص  تاريخ  برزالي و در مجموع به قول صاحب کشف الظنون  اعتماد مولف بر کتاب و سنت است. وی در  «البدایة والنهایة» در جلد یازدهم، ذیل حوادث سال ۲۵۴ ق، فقط از امام دهم حضرت امام علی النقی الهادی (علیه السلام) نام می برد و می گوید:
وی پدر حسن بن علی العسکری است.
و حتّی از امام حسن عسکری (علیه السلام) نیز مانند سایر علمای عصر، جداگانه نام نمی برد و در نتیجه هیچ اشاره ای به فرزند آن حضرت یعنی حضرت حجت بن حسن علیه السلام نمی نماید.