از آثار دعای بر فرج امام زمان علیه السلام دریافت تحفه و هديه ويژه در قيامت است. در اصول کافي به سند خود، به روايت مفضّل از حضرت ابي عبد اللَّه صادق ‏عليه السلام است که فرمود: همانا مؤمن به برادرش تحفه مي‏ دهد. عرض کردم: تحفه چيست؟ فرمود: از قبيل جاي نشستن و متکا و غذا و پوشاک و سلام، پس بهشت براي پاداش او گردن مي ‏کشد، و خداي – عزّ و جلّ – به بهشت وحي فرمايد: من خوراک تو را بر اهل دنيا حرام کردم مگر بر پيغمبر و وصي پيغمبر. و چون روز قيامت شود، خداوند به بهشت وحي فرمايد که دوستانم را در برابر تحفه ‏هايشان پاداش ده. آن‏گاه حوران و غلماني از آن بيرون آيند در حالي که طبق ‏هايي که از مرواريد سرپوش دارد با خود دارند. پس چون جهنم و صحنه هولناکش را بنگرند و به بهشت و آنچه در آن است نگاه کنند عقلشان بپرد، و از خوردن امتناع ورزند. سپس منادي از زير عرش بانگ مي ‏زند: همانا خداوند – عزّ و جلّ – جهنم را بر کسي که از غذاي بهشت خورده باشد تحريم فرموده است. آن‏گاه دست دراز کنند و بخورند. [۱]
مي‏گويم: وجه دلالت اين‏که: منظور از تحفه دادن به برادرش احسان به اوست به هر نحوي که انسان مي ‏تواند احسان کند، هرچند که با زبان باشد، به قرينه اين‏که امام ‏عليه السلام سلام کردن را نيز مثال زد. بنابراين مطلق احسان و نيکي مراد است.
و ترديدي نيست که دعا براي مؤمن از واضح ‏ترين و بالاترين اقسام احسان است، و ثوابي که در حديث فوق بيان شده بر دعا کردن براي تعجيل فرج و ظهور مولا صاحب الزمان‏ عليه السلام مترتب مي ‏باشد، بلکه نحوه آن کامل ‏تر و تمام ‏تر خواهد بود چنان‏که پوشيده نيست.

(رک: مکیال المکارم؛ مممدتقی موسوی اصفهانی؛ مترجم: مهدی حائری قزوینی)
——————————————————————————–
[۱] کافي ۲۰۷:۲.