از جهات موجب برای دعای بر فرج امام زمان علیه السلام راحتي خلايق در دولت آن جناب است. در بحار از ابن عباس درباره آيه شريفه: «لِيُظْهِرَهُ عَلَي الدِّينِ کُلِّهِ وَ لَوْ کَرِهَ المُشْرِکُونَ»؛ [۱] (تا اين‏که او را بر همه [روش‏هاي] دين پيروز گرداند، هرچند که مشرکان ناخشنود باشند)، آمده که گفت: اين معني تحقق نمي‏ يابد تا موقعي که نه يهودي باقي بماند و نه نصراني و نه صاحب کيشي، مگر اين‏که داخل اسلام شود. تا گوسفند و گرگ، گاو و شير و انسان و مار، از يکديگر ايمن باشند، و موش انبان را سوراخ نکند. (تا اين‏که گفته:) و آن وضع هنگام قيام قائم‏ عليه السلام خواهد بود. [۲]

و نيز در بحار از امير المؤمنين ‏عليه السلام در وصف آن حضرت آمده: در ملک او درندگان صلح مي‏کنند و زمين گياهش را بيرون مي‏دهد و آسمان، برکتش را فرو مي‏ريزد. [۳]
و در همان کتاب از پيغمبر اکرم ‏صلي الله عليه و آله آمده که فرمود: مهدي مردي از فرزندان من است، رنگ بدن او رنگ نژاد عربي است، و اندامش اندام بني اسرائيل (قوي و با صلابت) مي ‏باشد، در گونه راستش خالي هست که مانند ستاره‏اي تابناک مي ‏درخشد، زمين را پر از عدل مي ‏کند هم‏چنان که از ستم و بيداد پر شده باشد، ساکنان زمين و آسمان و پرندگان هوا در خلافت او راضي خواهند بود. [۴]
و در حديث ديگري از آن حضرت‏ صلي الله عليه و آله آمده: ساکنين زمين و آسمان از حکومت او راضي خواهند بود و اموال را به طور صحاح (مساوی) ميان مردم تقسيم مي‏کند. مردي پرسيد: صحاح يعني چه؟ فرمود: يعني به طور مساوي. [۵]
و در همان کتاب از سعد السعود از صحف ادريس نقل شده که: … و در آن زمان، امامت را در زمين تحقق بخشم، پس چيزي به چيز ديگري ضرر نداشته باشد و هيچ چيز از (جانداران) از هيچ چيز نترسد، آن‏گاه جانوران و چهارپايان در ميان مردم باشند و به يکديگر اذيتي نرسانند، نيش هر نيش‏ دار از جانوران را بگيرم و سمّ آن‏ها را بي‏ اثر نمايم، و برکات را از آسمان و زمين برآرم و زمين با گياهان زيبايش نزهت يابد و تمام ميوه‏ هايش را برآورده، انواع عطرها را برون دهد و رأفت و رحمت و مهرباني را در ميان آن‏ها برقرار سازم. [۶]
و از امير المؤمنين علي ‏عليه السلام روايت شده که فرمود: اگر قائم ما بپاخيزد، آسمان بارانش را فرو مي‏ريزد و زمين گياهانش را بيرون مي‏دهد، و کينه‏ها و کدورت‏ها از دل‏هاي بندگان زايل مي‏گردد، و درندگان و بهائم با هم سازگار مي‏شوند تا به حدّي که يک زن، راه عراق و شام را طي مي‏ کند در حالي که جز بر سبزه و گياه پا نگذارد و زينت‏هاي خود [يا زنبيل خود] را بر سر دارد و هيچ درنده‏اي او را به وحشت نمي‏اندازد. [۷]

(رک: مکیال المکارم؛ محمدتقی موسوی اصفهانی؛ مترجم : مهدی حائری قزوینی)
————————————————————————————-
[۱] سوره توبه: آيه ۳۳.
[۲] بحار الانوار ۶۱:۵۱.
[۳] بحار الانوار ۲۸۰:۵۲.
[۴] بحار الانوار ۸۰:۵۱.
[۵] بحار الانوار ۸۱:۵۱.
[۶] بحار الانوار ۳۸۴:۵۲؛ و سعد السعود: ۳۵ – ۳۴.
[۷] بحار الانوار ۳۱۶:۵۲.