دعای بر امام زمان علیه السلام در روز بيست و يکم ماه رمضان به ويژه پس از انجام نماز صبح؛
و بر اين معني دلالت ميکند آنچه سيد اجل علي بن طاووس در کتاب «اقبال» به سند خود، از حماد بن عثمان آورده که گفت: شب بيست و يکم ماه رمضان بر حضرت ابي عبد اللَّه (امام صادق عليه السلام) وارد شدم، آن حضرت به من فرمود: اي حمّاد! غسل کرده اي؟ عرض کردم: آري، فدايت شوم! پس حصيري خواست سپس فرمود: نزديک من بيا و نماز بگزار. و پيوسته نماز مي خواند و من در کنارش نماز مي گزاردم، تا اينکه از همه نمازهايمان فراغت يافتيم، آنگاه به دعا کردن پرداخت و من بر دعايش آمين مي گفتم تا اينکه سپيدهدم فرا رسيد، پس آن جناب اذان و اقامه گفت و بعضي از غلامان خود را فراخواند، جلو ايستاد و ما پشت سرش قرار گرفتيم و نماز صبح را به جاي آورد، در رکعت اوّل سوره فاتحه الکتاب و سوره قدر، و در رکعت دوم سوره فاتحة الکتاب و سوره توحيد را قرائت کرد. و چون از تسبيح و تحميد و تقديس و ثناي خداي تعالي فراغت يافتيم و بر رسول خدا صلي الله عليه و آله درود فرستاديم و براي تمام مؤمنين و مؤمنات و مسلمين و مسلمات اوّلين و آخرين دعا کرديم، آن حضرت به سجده افتاد، ساعتي طولاني جز نفس کشيدن چيزي از او نمي شنيدم، سپس شنيدم که مي گفت: «لا إِلهَ إِلّا أَنْتَ مُقَلِّبَ القُلُوبِ وَ الأَبْصارِ، لا إِلهَ إِلّا أَنْتَ خالِقَ الخَلْقِ بِلا حاجَةٍ فِيکَ إِلَيْهِمْ، لا إِلهَ إِلّا أَنْتَ مُبْدِئَ الخَلْقِ لا يَنْقُصُ مِنْ مُلْکِکَ شَيْءٌ. لا إِلهَ إِلّا أَنْتَ باعِثَ مَنْ فِي القُبُورِ، لا إِلهَ إِلّا أَنْتَ مُدَبِّرَ الأُمُورِ، لا إِلهَ إِلّا أَنْتَ دَيّانَ الدِّينِ وَ جَبّارَ الجَبابِرَةِ، لا إِلهَ إِلّا أَنْتَ مُجْرِيَ المآءِ فِي الصَّخْرَةِ الصَّمّآءِ، لا إِلهَ إلّا أَنْتَ مُجْرِيَ المآءِ فِي النَّباتُرِ، لا إِلهَ إِلّا أَنْتَ مُکَوِّنَ طَعْمِ الِّثمارِ، لا إِلهَ إِلّا أَنْتَ مُحْصِيَ عَدَدِ القَطَرِ وَ ما تَحْمِلُهُ السَّحابُ، لا إِلهَ إِلّا أَنْتَ مُحْصِيَ عَدَدِ ما تَجْرِي بِهِ الرِّياجُ فِي الهَوآءِ، لا إِلهَ إِلّا أَنْتَ مُحْصِيَ ما فِي البِحارِ مِنْ رَطْبٍ وَ يابِسٍ، لا إِلهَ إِلّا أَنْتَ مُحْصِيَ ما يَدُبُّ فِي ظُلُماتِ البِحارِ وَ فِي أَطْباقِ الثَّري، أَسْأَلُکَ بِکُلِّ اسْمٍ سَمّاکَ الَّذِي سَمَّيْتَ بِهِ نَفْسَکَ، أَوِ اسْتَأْثَرْتَ بِهِ فِي عِلْمِ الغَيْبِ عِنْدَکَ وَ أَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ الَّذِي إِذا دُعِيتَ بِهِ أَجَبْتَ وَ إِذَا سُئِلْتَ بِهِ أَعْطَيْتَ، وَ أَسْأَلُکَ بِحَقَّکَ عَلي مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَيْتِهِ صَلَواتُکَ عَلَيْهِمْ وَ بَرَکاتُکَ وَ بِحَقِّهِمُ الَّذِي أَوْجَبْتَهُ عَلي نَفْسِکَ وَ أَنَلْتَهُمْ بِهِ فَضْلَکَ أَنْ تُصَلِّيَ عَلي مُحَمَّدٍ عَبْدِکَ وَ رَسُولِکَ الدّاعِي إِلَيْکَ بِإِذْنِکَ وَ سِراجِکَ السّاطِعِ بَيْنَ عِبادِکَ فِي أَرْضِکَ وَ سَمآئِکَ وَ جَعَلْتَهُ رَحْمَةً لِلْعالَمِينَ وَ نُوراً اِسْتَضآءَ بِهِ المُؤْمِنُونَ فَبَشَّرَنا بِجَزِيلِ ثَوابِکَ وَ أَنْذَرَنا الأَلِيمَ مِنْ عَذابِکَ، أَشْهَدُ أَنَّهُ قَدْ جآءَ بِالحَقِّ مِنْ عِنْدِ الحَقِّ وَ صَدَّقَ المُرْسَلِينَ، وَ أَشْهَدُ أَنَّ الَّذِينَ کَذَّبُوهُ ذائِقُوا العَذابِ الأَلِيمِ، أَسْأَلُکَ يا اَللَّهُ يا اَللَّهُ يا اَللَّهُ، يا رَبّاهُ يا رَبّاهُ يا رَبّاهُ، يا سَيِّدِي يا سَيِّدِي يا سَيِّدِي، يا مَوْلايَ يا مَوْلايَ يا مَوْلايَ، أَسْأَلُکَ فِي هذِهِ الغَداةِ أَنْ تُصَلِّيَ عَلي مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ [وَ آلِ مُحَمَّدٍ] وَ أَنْ تَجْعَلَنِي مِنْ أَوْفَرِ عِبادِکَ وَ سآئِلِيکَ نَصِيباً وَ أَنْ تَمُنَّ عَلَيَّ بِفَکاکِ رَقَبَتِي مِنَ النّارِ، يا أَرْحَمَ الرّاحِمِينَ، وَ أَسْأَلُکَ بِجَمِيعِ ما سَأَلْتُکَ وَ ما لَمْ أَسْأَلْکَ مِنْ عَظِيمِ جَلالِکَ ما لَوْ عَلِمْتُهُ لَسسَأَلْتُکَ بِهِ أَنْ تُصَلِّيَ عَلي مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَيْتِهِ وَ أَنْ تَأْذَنَ لِفَرَجِ مَنْ بِفَرَجِهِ فَرَجُ أَوْلِيآئِکَ وَ أَصْفِيآئِکَ مِنْ خَلْقِکَ وَ بِهِ تُبِيدُ الظّالِمِينَ وَ تُهْلِکُهُمْ، عَجِّلْ ذلِکَ يا رَبِّ العالَمِينَ وَ اعْطِنِي سُؤْلِي يا ذَاالجَلالِ وَالإِکْرامِ فِي جَمِيعِ ما سَأَلْتُکَ لِعاجِلِ الدُّنْيا وَ آجِلِ الآخِرَةِ، يا مَنْ هُوَ أَقْرَبُ إِلَيَّ مِنْ جَبْلِ الوَرِيدِ أَقِلْنِي عَثْرَتِي وَ أَقْلِبْنِي بِقَضآءِ حَوآئِجِي يا خالِقِي وَ يا رازِقِي وَ يا باعِثِي وَ يا مُحْيِي عِظامِي وَ هِيَ رَمِيمٌ، صَلِّ عَلي مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَ اسْتَجِبْ لِي دُعآئِي يا أَرْحَمَ الرّاحِمِينَ»؛
هيچ معبودِ حقّي جز تو نيست، دگرگون کننده دلها و ديده هايي. هيچ خدايي جز تو نيست آفريننده خلق بي آنکه نيازي در تو به آن ها باشد. هيچ خدايي جز تو نيست آغازگر آفرينش، از ملک تو چيزي کاسته نمي شود. هيچ معبود حقّي جز تو نيست برانگيزنده هر آنکه در گورها است. هيچ معبود حقّي جز تو نيست تدبير کننده امور (هستي).
هيچ معبود حقّي جز تو نيست جزا دهنده و درهم کوبنده ستمگران. هيچ معبود حقّي جز تو نيست روان کننده آب در سنگ سخت. هيچ معبود حقّي جز تو نيست جاري کننده آب در [ميان] گياهان. هيچ معبود حقّي جز تو نيست چگونگي دهنده مزه ميوه ها. هيچ معبود حقّي جز تو نيست آگاه به تعداد قطره ها و آنچه ابرها حمل مي کنند. هيچ معبود حقّي جز تو نيست آگاه به شماره آنچه بادها در هوا مي پراکنند. هيچ معبود حقّي جز تو نيست داناي به شماره آنچه در درياها از تر و خشک هست. هيچ معبود حقّي جز تو نيست شمارش کننده هر جنبندهاي که در تاريکي هاي درياها و در طبقات خاک هست. از تو مي خواهم به اسم تو که خودت را به آن ناميده اي يا در علم غيب خويش آن را به خود اختصاص داده اي. و تو را مي خوانم به هر اسمي که احدي از خلقت، تو را به آن ناميد، پيغمبر يا صِدّيق يا شهيدي يا کسي از فرشتگانت. و تو را مي خوانم به آن نامي که هر گاه به آن خوانده شوي، اجابت مي کني و چون به آن سؤال گردي، مي بخشي. و از تو مي خواهم به حقّ تو، بر محمد و اهل بيت او – که درودها و برکاتت بر آنها باد – و به حقّ آنها که بر خودت آن را واجب ساخته اي و به سبب آن ايشان را به فضل خويش نايل فرموده اي، اينکه درود فرستي بر محمّد بنده ات و فرستاده ات دعوت کننده به فرمان تو به سوي تو، و چراغ درخشان تو در بين بندگانت در زمين و آسمانت، و او را رحمت براي عالميان و نوري براي روشنايي گرفتن مؤمنان قرار دادي. پس، به پاداش فراوانت ما را مژده داد و از عذاب دردناکت ما را ترسانيد، گواهي مي دهم که او حق را از طرف حق آورد و فرستادگانت را تصديق نمود، و شهادت مي دهم که آنهايي که او را تکذيب کردند، عذاب دردناک را خواهند چشيد. از تو ميخواهم اي اللَّه! اي اللَّه! اي اللَّه! اي پروردگار! اي پروردگار! اي پروردگار! اي آقاي من! اي آقاي من! اي آقاي من! اي مولاي من! اي مولاي من! اي مولاي من! در اين صبح گاه از تو مي خواهم که بر محمد و آل او عليهم السلام درود فرستي و مرا از پُر قسمت ترين بندگان و درخواست کنندگانت قرار دهي، و بر من منّت نهي که گردنم را از آتش دوزخ برهاني، اي مهربان ترين مهربانان! و از تو مي خواهم به تمام آنچه از تو سؤال نمودم و آنچه از تو نپرسيدم از جلالتِ عظيم تو که اگر آن را مي دانستم به آن از تو درخواست مي کردم اينکه بر محمد و خاندان او درود فرستي و فرج کسي را که به فرج او، دوستان و برگزيدگان از خلقت گشايش يابند، را اجازه فرمايي و به (دست) او ستمگران را نابود و هلاک گرداني. زودتر آن را برسان، اي پروردگار عالميان! و درخواستم را به من عطا کن، اي صاحب جلال و بزرگواري! آنچه را درخواست نمودم براي دنياي نزديک و آخرت پس از اين به من عنايت کن، اي آنکه از رگ گردن به من نزديک تري! لغزشم را جبران کن و با برآورده شدن حاجاتم مرا [از درگاهت] بازگردان، اي آفريدگار من! اي روزي دهنده به من! اي برانگيزاننده من! اي آنکه استخوانهاي پوسيده ام را زنده خواهي کرد! بر محمد و آل محمد عليهم السلام درود بفرست و دعايم را به اجابت برسان، اي مهربانترين مهربانان!.
هنگامي که از دعا فراغت يافت سر برداشت، عرضه داشتم: فدايت گردم تو دعا مي کني براي فرجِ کسي که به فرج او برگزيدگان و اولياي خداوند گشايش يابند، آيا تو خود آن کس نيستي؟ فرمود: نه. آن شخص قائم آل محمد عليهم السلام است. گفتم: آيا براي خروج او نشانهاي هست؟ فرمود: آري. کسوف خورشيد هنگام برآمدنش دو سوم ساعت از روز گذشته، و خسوف ماه شب بيست و سوم، و فتنه اي که بر اهل مصر سايه بلا افکند، و قطع شدن رود نيل، به آنچه برايت بيان نمودم بسنده کن و شب و روزت را در انتظار مولايت باش، که خداوند هر روز در کاري است، و هيچ کاري از کار ديگر او را باز ندارد، او اللَّه پروردگار عالميان است، و نگهداري دوستانش به او مي باشد و آنها نسبت به او بيمناک اند. [۱]
(رک: مکیال المکارم ؛ محمد تقی موسوی اصفهانی؛ ج۲)
——————————————————————————–
[۱] اقبال الاعمال، ۲۰۱ – ۲۰۰.
آخرین دیدگاه‌ها