محدث نوری (۱۲۵۴ – ۱۳۲۰ ق) در کتاب نجم الثاقب ذیل این عنوان چنین می نگارد:
این لقب مکرّر در بیان ائمّه علیهم السلام به ویژه امیر المومنین و امام باقر علیهما السلام ذکر شده است و “شرید” به معنی “رانده شده” می باشد یعنی از این خلق منکوس [=پیمان شکن] که نه جنابش را شناختند و نه قدر نعمت وجودش را دانستند و نه در مقام شکرگزاری و ادای حقّش برآمدند؛ بلکه پس از یاس پیشنیان ایشان از غلبه و تسلّط بر آن جناب و قتل و قمع ذرّیه ی طاهر؛ مردمان جلف از ایشان به زبان و قلم در مقام نفی و طردش از قلوب برآمدند و بر اصل نبودن و نفی تولّدش ادله اقامه کردند و خاطرها را از یادش محو نمودند. آن حضرت به ابراهیم بن علی مهزیار فرمود:«پدرم به من وصیت نمود که از زمین منزل نگیرم مگر جایی از آن که از همه جا مخفی تر و دورتر باشد به منظور پنهان نمودن امر خود و محکم کردن محل خود از مکائد [= حلیه های] اهل ضلال … پدرم به من فرمود: بر تو باد ای پسرم! به ملازمت جای های نهان از زمین و طلب کردن دورترین آن، زیرا از برای هر ولی ای از اولیای خدا دشمنی است مغالب و سندی است منازع .»
آخرین دیدگاه‌ها