ابو علىّ بن ابو الحسين اسديّ از پدرش روايت كند كه گفت: توقيعى از جانب شيخ ابو جعفر محمّد بن عثمان عمرى (سفیر دوم) -قدّس اللَّه روحه- ابتدائا و بدون سؤال چنين صادر گرديد:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ لعنت خداوند و ملائكه و همه ی مردم بر كسى باد كه درهمى از مال ما را بر خود حلال شمارد.
ابوالحسين اسديّ گويد: در دلم خطور كرد كه اين توقيع در باره كسى است كه درهمى از اموال ناحيه را بر خود حلال شمارد و نه كسى كه از اموال ناحيه مى خورد، ولى آن را بر خود حلال نمى شمارد. و با خود گفتم: آن در باره همه ی كسانى است كه حرامى را حلال شمارند و برترى امام عليه السّلام بر ديگران در اين باب چيست؟ گويد: قسم به خدايى كه محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم را به عنوان پيامبر و بشير فرستاد، ديگر بار به آن توقيع نگريستم و ديدم آن توقيع بر طبق آنچه در دلم خطور كرد، تغيير يافته و چنين است: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ لعنت خداوند و ملائكه و همه ی مردم بر كسى باد كه درهمى از مال ما را به حرام بخورد.
ابو جعفر محمّد بن محمّد خزاعىّ گويد: ابو علىّ اسديّ اين توقيع را براى ما بيرون آورد و ما به آن نگريستيم و آن را خوانديم.
(كمال الدين / ترجمه پهلوان، ج۲، صص: ۳۰۶-۳۰۷، ح ۵۲)
آخرین دیدگاه‌ها