نزديکان و منسوبين امام زمان خواه قرابت و خويشاوندي و وابستگي آنان جسماني باشد و خواه روحاني، جسمانی مانند: سادات علوي، و روحانی مانند: علماي ديني و برادران ايماني، احترام آنان لازم است زيرا که احترام و تجليل ايشان در حقيقت احترام و توقير آن جناب – سلام اللَّه عليه – است، و اين چيزي است که از نحوه معاشرت و آداب خردمندان مشاهده مي کنيم که شيوه آنان چنين است که فرزندان و برادران و نزديکان اشخاص بزرگ را به خاطر تعظيم و بزرگداشت آن اشخاص بزرگ احترام و تجليل مي کنند، و تفاوت مراتب احترام و توقير ايشان از جهت تفاوت مراتب منسوبين مي باشد.
خردمندان چنين مي دانند که احترام و تعظيم شان در حقيقت به آن اشخاص بزرگ بر مي گردد، و ترک کردن احترام و توقير ايشان را سبک شمردن شأن و شخصيّت آن اشخاص مي دانند، و اين چيزي است که هيچ عاقلي در آن ترديد نمي کند.
امامان ما عليه السلام در احاديثي که از ايشان روايت شده بر اين معني دلالت فرموده اند …
پس هر شیعه و دوستدار امام زمان علیه السلام باید بر احترام منسوبين آن حضرت عليه السلام از سادات و علما و مؤمنين مواظبت و مداومت داشته باشد، و به حسب شئون و مراتب ايشان در علم و تقوي و پرهيزکاري و آنچه مايه نزديک شدن و محبوبيّت يافتن نزد آن بزرگوار است، آنها را تجليل و توقير کند، تا به تقرُّب و محبوب شدن نزد آن حضرت عليه السلام نايل شود و سعادت يابد.
(رک: مکیال المکارم؛ محمد تقی موسوی اصفهانی؛ جلد ۲)
آخرین دیدگاه‌ها