برپا نمودن مجالسي که مولايمان صاحب الزمان ‏عليه السلام در آن‏ها ياد شود و مناقب و فضايل آن حضرت در آن‏ها ترويج و منتشر گردد و در آن مجالس، براي آن فرج ایشان دعا شود و با جان و مال در راه تشکيل آن مجالس تلاش کردن، از وظايف دلباختگان و ارادتمندان به آن جناب است.
زيرا که اين کار ترويج دين خداوند و برتري دادن کلمة اللَّه و ياري نمودن بر نيکي و تقوا و تعظيم شعائر الهي و نصرت وليّ اللَّه است.
بر اين مطلب دلالت مي‏کند اين‏که: در حديثي که در وسائل و غير آن، از امام صادق‏ عليه السلام روايت شده که فرمود: يکديگر را ديدار کنيد که در ديدارتان زنده شدن دل‏ هايتان و يادآوري احاديث ما هست و احاديث ما شما را نسبت به يکديگر مهربان مي‏ سازند، که اگر آن‏ها را بگيريد، رستگار شده و نجات يافته ‏ايد و هرگاه آن‏ها را ترک گوييد، گمراه شده و هلاک مي ‏گرديد. پس به آن‏ها عمل کنيد که من نجات شما را ضمانت مي ‏کنم. [۱]
ديدار مؤمنين نسبت به يکديگر را سبب و وسيله زنده کردن امر آنان و يادآوري احاديث امامان‏ عليهم السلام دانسته است، بنابراين برپاسازي مجالس ديداري که در آن‏ها امام‏ عليه السلام ياد شود و مناقب او و آنچه مربوط به او است، بيان گردد، بدون ترديد نيکو و مورد خشنودي امامان‏ عليهم السلام است.
نيز بر اين مطلب دلالت مي‏ کند فرمايش اميرالمؤمنين‏ عليه السلام در حديث «اربع مائه» اين‏که: خداوند – تبارک و تعالي – به سوي زمين نگريست، پس ما را برگزيد و براي ما شيعياني برگزيد، که ما را ياري مي ‏کنند و از خوشحالي ما خوشحال و به خاطر اندوه ما اندوهگين مي ‏شوند و اموال و جان‏ هايشان را در راه ما نثار مي ‏نمايند، آنان از ما هستند و به سوي ما باز مي‏ گردند… . [۲]
از دلايل شرعي چنين بر مي‏آيد که مصرف کردن زکات واجب در اين امرِ پسنديده جايز مي‏ باشد، زيرا که اين يکي از مصاديق سبيل اللَّه (راه خدا) است که خداي تعالي در آيه «إِنَّمَا الصَّدَقاتُ …» [۳] آن‏ها را بيان فرموده است و تفضيل سخن به فقه موکول مي ‏گردد.
مي‏توان گفت که برپا ساختن اين مجالس در بعضي از اوقات واجب است، مثل اين‏که مردم در معرض انحراف و گمراهي باشند و برپايي اين مجالس، سبب جلوگيري از هلاکت ديني آنان و مايه ارشاد و راهنمايي ايشان به راه هدايت گردد، از جهت دلايل امر به معروف و نهي از منکر و راهنمايي اشخاص گمراه و عقب زدن اهل بدعت و گمراهي. و خداوند تعالي در همه احوال نگهدار حق‏ جويان است.

(رک: مکیال المکارم ؛ محمد تقی موسوی اصفهانی؛ ج۲)

———————————————————————————

[۱] وسائل‏الشيعه، ۵۶۷:۱۱ باب ۲۳ ح ۳.
[۲] خصال، ۶۳۵:۲.
[۳] سوره توبه، آيه ۶۰؛ همانا زکات فقط براي فقرا و بينوايان و کارگزاران آن و دلجويي شدگان و بردگان [ي که آزاديشان خواهيد] و وامداران و هزينه در راه خدا و در راه ماندگان مي‏ باشد.