دعا کننده براي فرج مولي صاحب الزمان‏ عليه السلام زير سايه گسترده خداوند قرار مي‏ گيرد و تا مادامي که به دعاگويي آن حضرت مشغول باشد، رحمت بر او نازل مي‏ گردد.

دليل بر اين معني روايتي است که در اصول کافي به سند خود از حضرت ابي عبد اللَّه صادق‏ عليه السلام آورده که فرمود: رسول خدا صلي الله عليه و آله فرمود: هر کس برادر مسلمانش را با کلمه‏ اي گرامي بدارد که به وسيله آن کلمه به او لطف کند و غصّه‏ اش را برطرف سازد، پيوسته در سايه گسترده خداوند خواهد بود تا وقتي که در آن حال باشد، رحمت بر او فرود مي‏ آيد. [۱]
مي‏گويم: دعا براي بزرگان و شخصيت‏ها از انواع تکريم و تعظيم آنان به شمار مي‏ رود و همچنين مهرباني و اظهار محبّت و برطرف کردن غصّه تکريم و گرامي داشتن به شمار مي ‏آيد. بنابراين اگر مؤمن براي مولايش در زمان غيبت آن حضرت دعا کند، و نتواند به وسيله ديگري غصه آن جناب را کم کند، به ثواب ياد شده خواهد رسيد. بيان اين مطلب به دو وجه انجام مي ‏گيرد:

اول:
اين‏که به عقل و نقل دانستي که بين امام و شيعيانش برادري برقرار است. اين حديث دلالت دارد که آن ثواب با دعاي مؤمن براي برادرش ثبوت مي ‏يابد، زيرا که دعا در برطرف کردن غم‏ها و دفع شدايد و بلاها مؤثر است، و نيز اظهار محبّت مؤمن نسبت به برادر ديني خويش است. و می دانیم که دعا در تعجيل فرج مولايمان صاحب الزمان ‏عليه السلام مؤثر مي‏باشد.

دوم:
با توجه به مسأله اولويت قطعي، آن ثواب با دعا کردن براي مولايمان صاحب الزمان ‏عليه السلام به طريق اولي تحقق مي ‏يابد.

(رک: مکیال المکارم؛ محمدتقی موسوی اصفهانی؛ مترجم: مهدی حائری قزوینی)
————————————————————————–
[۱] کافي ۲۰۶:۲.