از جمله زمانی که دعا براي تعجيل فَرَج تأکيد بيشتري دارد حالت سجده براي خداي متعال است، زيرا که نزديک ‏ترين حالات به خداي قاضي الحاجات است، چنان‏ که روايات از امامان بر حق ‏عليهم السلام در اين باره رسيده است.

پس شايسته است که بنده در حال سجده مهم‏ترين حاجت‏ها را بخواهد و به آن اهتمام ورزد، به خصوص در سجده شکر به جهت توجه داشتن و ملتفت بودن به اين‏که هر چه خداوند به ما نعمت بخشيده به برکت مولايمان صاحب الزمان است – که درود خداوند بر او و پدران پاکيزه ‏اش باد – و به خاطر اين‏که دعا براي ولي نعمت و واسطه فيض و رحمت، از مهم‏ترين اقسام شکر مي‏ باشد و شاهد بر اين، روايتِ آن در خصوص سجده شکر است در کتاب «تحفة الابرار» به نقل از «مقنعه» شيخ مفيد رحمه الله آمده: آنچه در سجده شکر گفته مي‏شود اين دعا است:
«اَللَّهُمَّ إِلَيْکَ تَوَجَّهْتُ وَ بِکَ اعْتَصَمْتُ وَ عَلَيْکَ تَوَکَّلْتُ، اَللَّهُمَّ أَنْتَ ثِقَتِي وَ رَجآئِي فَاکْفِنِي ما أَهَمَّنِي وَ ما لَمْ يُهِمُّنِي وَ ما أَنْتَ أَعْلَمُ بِهِ مِنِّي، عَزَّ جارُکَ وَ جَلَّ ثَنآؤُکَ وَ لا إِلهَ غَيْرُکَ صَلِّ عَلي مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ…»؛
پروردگارا! به سوي تو روي آوردم و به تو پيوستم و بر تو تکيه و اعتماد کردم. پروردگارا! تو پناه و اميد مني، پس کفايت کن آنچه مرا اندوهگين ساخته و آنچه اندوهگين نساخته و آنچه تو بهتر از من، آن را مي‏داني؛ پناهنده به تو عزّت يافت و ثناي تو والا است و هيچ خدايي جز تو نيست، بر محمد و آل محمدعليهم السلام درود فرست و گشايش امر آن‏ها را زودتر برسان….
اضافه بر اين که اين کار تأسّي جستن و اقتدا کردن به خود آن حضرت – که درود و سلام خداوند بر او باد – مي‏باشد، چنان‏که در اخبار با صراحت آمده که آن بزرگوار براي اين امر هنگام ولادتش در سجده دعا کرده، که اين کار بر اهميّت آن و تعليم به دوستان و شعيانش دلالت دارد.
رئيس محدثين شيخ صدوق در کتاب کمال الدين به سند خود از جناب حکيمه ضمن حديثي طولاني آورده که گفت: ناگهان او (=نرجس والده امام عصر) را ديدم آنچنان نوري او را فراگرفته که ديدگانم را پوشانيد، و ناگهان ديدم نوزاد – که بر او و پدرانش سلام باد – صورتش را به حالت سجده بر زمين نهاده و بر زانو تکيه داده و دو انگشت سبّابه‏اش را بلند کرده و مي‏گويد: گواهي مي‏ دهم که جز «اللَّه» خدايي نيست و اين‏که جدّم محمد رسول خداست و پدرم امير مؤمنان است. سپس يک يک امامان را بر شمرده تا به خودش رسيد، آن‏گاه گفت: خدايا آنچه به من وعده داده‏اي انجام ده، و کار و برنامه‏ام را به مرحله تمام برسان، و گامم را استوار گردان و زمين را به [ظهور] من پر از عدل و داد فرماي…. [۱] .

(رک: مکیال المکارم ؛ محمد تقی موسوی اصفهانی؛ ج۲)
———————————————————————————————————————
[۱] کمال الدين، ۴۲۸:۲.