ابو رجاء مصرىّ گويد كه من پس از درگذشت ابو محمّد عليه السّلام تا دو سال در جستجوى امام بودم و چيزى به دست نياوردم و در سال سوم در مدينه و در محلّه صريا، در جستجوى فرزند ابو محمّد عليه السّلام بودم و ابو غانم از من درخواست كرده بود كه شام را نزد او باشم و من نشسته بودم و فكر مىكردم و با خود مىگفتم: اگر چيزى بود پس از سه سال ظاهر مىگرديد، ناگهان هاتفى كه صدايش را شنيدم، ولى او را نديدم، گفت: اى نصر بن عبد ربّه! به اهل مصر بگو: به رسول خدا – صلّى اللَّه عليه و آله- ايمان آوردهايد، آيا او را ديدهايد؟ نصر گويد: من خودم هم نام پدرم را نمىدانستم زيرا من در مدائن به دنيا آمدم و پدرم درگذشت و نوفلى مرا با خود به مصر برد و در آنجا بزرگ شدم و چون آن صوت را شنيدم شتابان برخاستم و به نزد ابو غانم نرفتم و راه مصر را در پيش گرفتم.
گويد: دو مرد مصرى در باره دو فرزندشان نامه نوشته بودند و براى آنها چنين صادر شد: امّا تو اى فلانى! خداوند در مصيبت] اجرت دهد و براى ديگرى دعا فرموده بود و فرزند آن كه وى را تسليت گفته بود درگذشت.
(كمال الدين / ترجمه پهلوان، ج۲، صص: ۲۵۰-۲۵۱، ح ۱۵)
آخرین دیدگاه‌ها