محدث نوری (۱۲۵۴ – ۱۳۲۰ ق) در کتاب “نجم الثاقب” در ذیل این عنوان می نگارد:
علمای رجال تصریح نموده اند که غریم از القاب خاص است و در اخبار اطلاق آن بر آن حضرت شایع است. و “غریم” هم به معنی “طلبکار” است هم به معنی “بدهکار” و در اینجا به معنای اوّل است. این لقب مثل “غلام” از روی تقیه بوده است و هرگاه شیعیان می خواستند مالی را نزد آن حضرت یا وکلایش بفرستند یا وصیت کنند یا از از جانب حضرتش مطالبه کنند و در نظایر این مواقع به این لقب ایشان را می خواندند. (زیرا آن حضرت) از عالب ارباب زرع و تجارت و حرفه و صناعت طلبکار بود.
شیخ مفید در “ارشاد” از محمّد بن صالح روایت کرده که گفت:
«چون پدرم مُرد و ارم به من راجع شد برای پدرم بر مردم دستکی از مال غریم بود.»
شیخ فرمود:
«این رمزی بود که شیعه در قدیم آن را میان خود می شناختند و خطاب ایشان حضرت را به آن نام برای تقیّه بود.»
آخرین دیدگاه‌ها