ابن کثير، عمادالدين ابوالفداء اسماعيل بن کثير قرشي بصروي شافعي. وی از پيروان ابن تيميه بود. مولد او در سال ۷۰۱ ق . در دمشق و وفات به ۷۷۴ بوده است. در دمشق کسب علم و استماع حديث کرده و در ۷۴۸ به مسجد ام صالح و سپس در اشرفيه درس گفته است. او را تفسيري است بر قرآن کريم و چند کتاب در علم حديث و تاريخي موسوم به “البداية و النهايه” مشتمل بر وقايع عالم تا دو سال قبل از مرگ خود يعني ۷۷۲ است. اين تاريخ تا ۷۳۸ ملخص تاريخ برزالي و در مجموع به قول صاحب کشف الظنون اعتماد مولف بر کتاب و سنت است. وی در «البدایة والنهایة» در جلد یازدهم، ذیل حوادث سال ۲۵۴ ق، فقط از امام دهم حضرت امام علی النقی الهادی (علیه السلام) نام می برد و می گوید:

وی پدر حسن بن علی العسکری است.

و حتّی از امام حسن عسکری (علیه السلام) نیز مانند سایر علمای عصر، جداگانه نام نمی برد و در نتیجه هیچ اشاره ای به فرزند آن حضرت یعنی حضرت حجت بن حسن علیه السلام نمی نماید.