خواجه شمس‌الدین محمد بن بهاءالدّین حافظ شیرازی (حدود ۷۲۷ – ۷۹۲ هجری قمری)، شاعر بزرگ سده هشتم ایران (برابر قرن چهاردهم میلادی) و یکی از سخنوران نامی جهان است. بیش‌تر شعرهای او غزل هستند که به غزلیات حافظ شهرت دارند. او از مهمترین تاثیرگذاران بر شاعران پس از خود شناخته می شود. در قرون هجدهم و نوزدهم اشعار او به زبان‌های اروپایی ترجمه شد و نام او بگونه ای به محافل ادبی جهان غرب نیز راه یافت.
نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد * عالم پیر دگرباره جوان خواهد شد
ارغوان جام عقیقی به سمن خواهد داد * چشم نرگس به شقایق نگران خواهد شد
این تطاول که کشید از غم هجران بلبل * تا سراپرده گل نعره زنان خواهد شد
گر ز مسجد به خرابات شدم خرده مگیر * مجلس وعظ دراز است و زمان خواهد شد
ای دل ار عشرت امروز به فردا فکنی * مایه نقد بقا را که ضمان خواهد شد
ماه شعبان منه از دست قدح کاین خورشید * از نظر تا شب عید رمضان خواهد شد
گل عزیز است غنیمت شمریدش صحبت * که به باغ آمد از این راه و از آن خواهد شد
مطربا مجلس انس است غزل خوان و سرود * چند گویی که چنین رفت و چنان خواهد شد
حافظ از بهر تو آمد سوی اقلیم وجود * قدمی نه به وداعش که روان خواهد شد
آخرین دیدگاه‌ها