امام عصر ارواحنا فداه، از چندین جهت به ما حق بزرگواری دارند:
امام ولیّ‌الله است، یدالله است، اذن الله است، عین الله است، هر فیضی که از خدا به ما می‌رسد از مجرای این حضرت می‌رسد، پس این حضرت، واسطه فیض است، مجرای فیض خدا به ماست. هستی، زندگی، عزّت، آسایش، دانایی، توانایی، هر کمالی که به ما می رسد، از مجرای ایشان می رسد. واسطه فیض که شد بر گردن ما ذی حقّ می شود.
امام زمان پدر ماست، پدر روحانی ماست که میلیاردها درجه از پدر جسمانی عظمتش بیشتر، اهمیتش بیشتر، احترامش واجب تر و لازم تر است. در روایت است که « مَن عَلّمني حَرفاً، فقد صَيَّرني عبداً»، هرکس یک جمله علمی به من بیاموزد من را بنده خودش کرده است. این طوری نیست؟ این آقا به تعلیم خدا معلّم ماست، علمی که به ما می رسد از مجرای او می رسد. حق مولویّت بر گردن ما دارد.
معلم ما و استاد کرسی ما امام زمان است، پدر روحانی ما امام زمان است، ولیّ نعمت ما به امر خدا و به فرمان و خواست خدا، امام زمان است: « بِيُمْنِهِ رُزِقَ الْوَرَى، وَ بِوُجُودِهِ ثَبَتَتِ الْأَرْضُ وَ السَّمَاءُ»، به برکت او روزی به ما می رسد، «بِهِمْ سَكَنَتِ السَّوَاكِنُ وَ تَحَرَّكَتِ الْمُتَحَرِّكَات»، به آن بزرگوار، جنبش کنندگان جنبش می‌کنند و آرامش دارندگان آرامش دارند.
البته هرچه امام زمان علیه السلام دارد، مال خداست. یک سر سوزن در مقابل خدا ندارد. همه چیز را به عطاء خدا، به لطف خدا، به عنایت خدا دارد. بدون خواست خدا و منقطع از خدا، به خودیِ خودش هیچی نیست. نه فقط او، یازده امام دیگر هم همین‌طور هستند. نه دوازده امام، پیغمبر هم همین‌طور هستند. به هر حال، امام زمان علیه السلام به عطاء خدا، به خواست خدا، همه کاره عالم است. این، معرفت صحیحی است که باید پیدا کنید.
حال، ما در مقابل این همه نعمت ها، نعمت تعلیم، نعمت اُبوّت، نعمت ولایت، نعمت سلطنت واقعیّه، در مقابل این همه نعمت ها ما هیچی وظیفه نداریم؟ هیچی؟
به برکت او داریم روزی می خوریم. اگر او نباشد، هیچ چیز به ما نمی دهند. اگر برای یک فرد مهمّی، سفره پهن کنی، به برکت او، راننده او، همراهان او هم می خورند. گربه‌های منزل هم همان روز و آن شب سبیل هایشان چرب می شود، و می خورند، سگ های سر کوچه هم، آن روز و آن شب استخوان های پر گوشت بدست می آورند و می خورند. زنبورها، پشه ها و مگس ها هم می آیند و همه می خورند. اینها به میمنت آن کسی است او را دعوت کرده اید. امروز در این عالم که خدا سفره انعامش را برای امام زمان علیه السلام پهن کرده است. به برکت او شیعه‌اش هم می خورد، به برکت او مسلمان‌ها هم می خورند، به برکت او مادیین و طبیعیین و ماتریالیست‌ها هم می خورند.
ما در مقابل پدرمان که احسان مادی به ما کرده است، بچه بودیم، بزرگمان کرده است، در مقابل او هزار وظیفه داریم، « وَ قَضى رَبُّكَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ وَ بِالْوالِدَيْنِ إِحْسانا»، در مقابل مادرمان که شیر به ما داده است و چهار صباحی پرستاری ما را کرده است، هزار جور وظیفه کوچکی داریم، « الْجَنَّةُ تَحْتَ أَقْدَامِ الْأُمَّهَات»، بهشت زیر پای مادران است، باید پای مادران را بوسید و از آن راه بهشت رفت. آن‌وقت در مقابل این پدر حقیقی هیچ وظیفه ای نداریم؟
آخرین دیدگاه‌ها