ما و علائم ظهور
غیبت امام عصر ارواحنا فداه، بی شک حکمتی در دل حکمت های بالغه الهی دارد …
آزمون خلق در وفاداری به پیمان، نگاهداری حجت خدا از گزند دشمنان، سنتی الهی همچون سنن انبیای پیشین، رازی الهی که افشایش ناخشنودی پرسشگران را بدنبال دارد (استناد به آیه شریفه “لا تسألوا عن اشیاءان تبدلکم تسوءکم” از چیزهایی مپرسید که اگر بر شما روشن شود ناراحتان می کند) و … از جمله مواردی است که در روایات علل غیبت آمده است.

به دنبال وقوع غیبت، انتظار ظهور و فرج الهی وظیفه خطیر رهروان امامت معرفی و در روایات وظایف متعددی برای منتظران نام برده شده است:
وفای به پیمان، تقوا، محاسن اخلاق، دعای کثیر بر فرج، مرزبانی و …
در این میان ماهیت ظهور، بدائی معرّفی شده و بر چشم براهی همیشگی در روزان و شبان غیبت تاکید شده است:
“امر فرج صاحبت را هر صبح و شب منتظر باش” و
“خداوند ظهور او را یک شبه اصلاح می فرماید” …
روایات علائم ظهور بر این اساس، همه بدا پذیر و از دایره شروط ظهور خارج هستند. لذا ظهور شرطی ندارد که علائم ظهور بتوانند آن را حد بزنند چه رسد به تطبیق علائم با این و آن که بدون مبناست.
باید وظیفه را شناخت و به آن عمل نمود که در روایت است:
“کسی که این امر را بشناسد، نزدیکی و دوری فرج، به او زیان نمی رساند…”

(رک : حسین پژوهش)